Ο Στρος Καν και το αμερικανικό σύστημα δικαιοσύνης

Ακούμε χίλια δυο αυτές τις μέρες, για το αμερικανικό σύστημα Δικαιοσύνης που πόσο καλό είναι, καθώς έστειλε μονομιάς, χωρίς δεύτερη κουβέντα, τον επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν από την πρώτη θέση του αεροπλάνου της Air France στις φυλακές του Χάρλεμ. Χωρίς δισταγμούς και επιφυλάξεις για το πρόσωπο και το αξίωμα που έφερε.

Αυτή είναι η θεατή πλευρά του αμερικανικού συστήματος δικαίου. Όπως αντιμετωπίζεται ο κοινός παραβάτης που ποινικού δικαίου, το ίδιο σκληρά αντιμετωπίζεται και ο αξιωματούχος υψηλά ιστάμενος που διαπράττει αντίστοιχο αδίκημα.
Η άλλη όμως πλευρά, που πολύ απέχει από τα ευρωπαικά ήθη και το περί δικαίου αίσθημά μας,, είναι αυτή της άρνησης του τεκμηρίου της αθωότητας. Οι χειροπέδες, η διαπόμπευση και ο απόλυτος εξευτελισμός, που στην περίπτωση δημοσίων προσώπων λαμβάνει τραγικές διαστάσεις. Κι όλα αυτά, χωρίς να αποδειχθεί πλήρως, ενώπιον του δικαστηρίου, η ενοχή του.
Στους θαυμαστές του αμερικανικού δικαστικού συστήματος, θέλουμε να τους θυμίσουμε ότι υπάρχει το Γκουαντάναμο. Ότι πρόκειται για ένα σύστημα που αθωώνει αστυνομικούς οι οποίοι δολοφονούν, που δε βρίσκει άκρη με την «Enron», που επιτρέπει τη δράση της CIA και θεωρεί νόμιμες τις κάθε είδους επεμβάσεις.
Και κάτι ακόμη: Ο νόμος του δημόσιου λυντσαρίσματος, που παρακολουθούμε τις μέρες αυτές να εφαρμόζεται με την υπόθεση Στρος Καν, δεν έχει καμία σχέση με τη Δημοκρατία, καθώς μας επαναφέρει στην εποχή της γκιλοτίνας.