Μικραίνω! Όσο πιο πολύ μεγαλώνω, τόσο πιο μικρή αισθάνομαι μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν, τόσο πιο πολύ τα γεγονότα με ξεπερνούν, και πως να τα βάλω όλα στην σειρά και να μην αφήσω να με αγγίξουν τα βάσανα του κόσμου;
Κι όμως... Τον Μάρτιο συνέβη κάτι πολύ τραγικό, τα δικά μου τα μάτια είδαν τις εικόνες με τέτοιο πόνο ψυχής που κατάλαβα ότι δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι γιατί τα έχω όλα... Μέσα στην άυπνη νύχτα μου έλαβα ένα μήνυμα twitt από έναν αγαπημένο δημοσιογράφο για τον σεισμό στην Ιαπωνία. Γύρισα το κανάλι στην τηλεόραση και μέσα στην νύχτα, όταν ο περισσότερος κόσμος κοιμόταν, εγώ έβλεπα ζωντανά το τσουνάμι να παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα του. Από εκείνη την στιγμή και για 2 εβδομάδες τα μάτια μου δεν ξεκόλλησαν από τις οθόνες της τηλεόρασης και του Η/Υ. Να τα δώ όλα, να τα διαβάσω όλα, να τα νιώσω όλα... Είναι ότι πιο τραγικό... Έχετε συνειδητοποιήσει ότι αυτοί οι άνθρωποι μετά από τον σεισμό, το τσουνάμι και την πυρηνική καταστροφή τα έχασαν όλα? ΟΛΑ, ΟΛΑ, ΟΛΑ!!! Έχασαν οικογένειες, υπάρχοντα, τον τόπο τους. Η σκέψη να τα χάσω όλα εμένα με κάνει κομμάτια. Πως ζεις μετά, πως μετράς την κάθε σου μέρα; Αρκεί να ζεις μόνο; Πως ζεις χωρίς αυτούς που αγαπάς; Πως ζεις χωρίς τίποτα; Ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης σου όταν δεν έχεις πάρα μόνο την δική σου μικρή ζωούλα; Σε τι μπορείς να ελπίζεις; Τι σε κρατάει ζωντανό;
Και αυτό που έκανε την διαφορά σε όλη αυτή την τραγωδία ήταν η εκδίκηση της φύσης. Η φύση που έχει το δικό της πρόγραμμα, τα δικά της σχέδια... και πού όταν την προκαλούμε γίνεται ακόμα πιο αδυσώπητη. Θα περίμενε κανείς ότι στην Ιαπωνία που χάθηκαν τόσες χιλιάδες ζωές από πυρηνικές βόμβες θα υπήρχε μεγαλύτερος σεβασμός στην φύση και στην απαιτούμενη συνεργασία της με την πυρηνική ενέργεια. Μα αποδεδειγμένα τελικά αυτοί πήγαν στο τελείως άλλο άκρο και εξαρτήθηκε η ανάπτυξη τους από αυτό που τους νίκησε την πρώτη φορά σε έναν πόλεμο. Δεν αντέχονται εύκολα οι εικόνες, το δικό μου το μυαλό δεν μπορεί να δεχθεί τόση καταστροφή. Με πόνεσε και εξακολουθεί να με πονάει γιατί όχι μόνο είναι πάνω από εμένα την τόσο μικρή, αλλά γιατί πέρα από τον οβολό μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Να τους σφίξω στην αγκαλιά μου, να τους στεγνώσω το δάκρυ, να τους μιλήσω μόνο για να ακούσουν έναν καλό λόγο στην καταχνιά τους...
Κι αν καταφέραμε να βάλουμε στην άκρη την ιαπωνική τραγωδία για λίγο, ήταν γιατί μια άλλη ανθρωποκτονία άρχισε να εκτελείτε στην Λιβύη, και σε άλλα αραβικά κράτη. Κι εδώ ο ανθρώπινος παράγοντας παίρνει την θέση της φύσης στο ξεκλήρισμα αθώων ψυχών. Μαζί με αυτά και τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα μου που με καθηλώνουν με άλλες σκέψεις, πιο προσωπικές αλλά και πιο αδιέξοδες. Αυτός είναι ο πόνος της Ιδέας, ο πόνος της πατρίδας... Σκέψεις για ένα άλλο γραφτό...
Η καθημερινότητα μου έχει αφόρητους πόνους. Άντε να το ομολογείς αυτό συνέχεια... Βλέπω τους δικούς μου να στεναχωριούνται και τρελαίνομαι περισσότερο. Έτσι, προσπαθώ, όσο μπορώ, προσπαθώ να αντέχω. Ο ύπνος λίγος, τα φάρμακα που σιχαίνομαι με πάθος μόνιμος σύντροφος. Αγανακτώ... νευριάζω... και όταν φτάνω στο αμήν, έρχονται μπροστά μου οι εικόνες της Ιαπωνίας και μου έρχεται να χοροπηδάω από την χαρά μου που είμαι καλά, που έχω τα παιδιά μου, τον σύντροφο μου, την οικογένεια, τους φίλους και γνωστούς. Ε, για μένα όλα καλά... Για τους πόνους υπάρχουν φάρμακα, για τις κακές σκέψεις οι χαρές των παιδιών μου, είμαι πλούσια τελικά, τα έχω όλα... Την βρίσκω την ελπίδα, την αγγίζω, τα έχω όλα τελικά...
--
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου