Η πρωτόγνωρη έκρηξη τυφλής βίας και η οικονομική κρίση

του Κώστα Ζαχαριάδη

Η πυκνότητα των γεγονότων που βιώνουμε τα τελευταία 24ωρα είναι πρωτόγνωρη. Τα απανωτά κρούσματα βίας πρέπει να ηχούν ως «συναγερμός» για το πολιτικό σύστημα, τους φορείς του, την κοινωνία συνολικά.

Τον τελευταίο χρόνο, με συνέπεια και συνέχεια, έχουμε συνεχή κρούσματα τυφλής βίας που πυκνώνουν και η έντασή τους δυναμώνει. Η Μarfin, η δολοφονία του 44χρονου, ο νεκρός μετανάστης, που πιθανόν είναι τα αντίποινα των ακροδεξιών συμμοριών, η απόλυτη γκετοποίηση του κέντρου της πόλης, η δολοφονική επίθεση κατά του Στέλιου Μάινα, ο διάχυτος φόβος, η αναιτιολόγητη βία στον χώρο του ποδοσφαίρου, η απρόκλητη αστυνομική βία στην προχθεσινή πορεία της 11ης Μαΐου, με έναν νέο άνθρωπο να χαροπαλεύει, δείχνουν ότι η κοινωνία είναι σε ντελίριο, σε παράκρουση και σε πορεία υποχώρησης κάθε κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, στα πρόθυρα του φασισμού.

Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα που δημιουργεί η οικονομική κρίση. Ανθρωποφαγία, κανιβαλισμός, ανεξέλεγκτη βία... Ας αναλογιστούμε τι μπορεί να σημαίνει το περαιτέρω βάθεμα της κρίσης στην κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα. Η ζουγκλοποίηση δεν απέχει πολύ.

Ο συνάνθρωπός μας που κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε συμμετέχων της πορείας. Θα μπορούσε να είναι ο συγγραφέας ή ο αναγνώστης αυτού του άρθρου. Ψάχνει η πολιτική σκηνή έναν νέο Γρηγορόπουλο ή έναν νέο Τεμπονέρα (για να μην πάμε και πιο πίσω) για να εξωτερικεύσει τα αδιέξοδα και το πολιτικό της πρόβλημα; Είναι επικίνδυνα και αποκρουστικά αυτά τα φαινόμενα ακραίου και ατελέσφορου αυταρχισμού. Η πολιτική ηγεσία, χωρίς προσχήματα, οφείλει το αυγό του φιδιού, που εκκολάπτεται και δρα ανεξέλεγκτα μέσα στους κόλπους των σωμάτων ασφαλείας, να το διαλύσει. Οι ένοχοι αυτής της ενέργειας πρέπει να βρεθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Τα φαινόμενα, όπου το λάδι στη φωτιά της έντασης, της βίας και του αυταρχισμού το ρίχνουν θύλακες μέσα στα σώματα ασφαλείας, που έχουν την ανοχή και την ενθάρρυνση από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, πρέπει να αφυπνίσουν την κοινωνία. Δεν είναι χθεσινά, είναι διαχρονικά.

Η ανεξέλεγκτη επιθετικότητα της ΕΛ.ΑΣ. όταν παντρεύεται με την υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας -όπου χωρίς σχέδιο, στόχους και ευαισθησία από την πολιτεία αφέθηκε στο έλεος παρακρατικών και τραμπουκικών ομάδων της ακροδεξιάς- δημιουργούν εκρηκτικό μείγμα. Η απόλυτη υποβάθμιση δίνει έδαφος στην κάθε είδους ανομία. Η στυγερή δολοφονία του 44χρονου, αντί ν' αποτελέσει αφορμή για παραληρήματα, ας προβληματίσει για το πώς ζουν εκεί οι άνθρωποι και γιατί απουσιάζει εκκωφαντικά κάθε μηχανισμός πρόληψης τέτοιων φαινομένων. Η αναβάθμιση του κέντρου πρέπει να πάψει να εξαντλείται σε εξαγγελίες, ανάλογα με τις επικοινωνιακές ανάγκες των κυβερνώντων.

Η βία είναι διαχρονικά το μέτρο επιβολής των λίγων στους πολλούς, των ισχυρών στους αδύνατους, των «αδίκων» προταγμάτων στα «δίκαια» αιτήματα. Δεν υπάρχει καλή και κακή βία, δικός μας και δικός σας νεκρός. Η βία ως μέθοδος για την επίλυση πολιτικών διαφορών, σε μια χώρα που κλονίζεται η δημοκρατία της, παράγει φοβικά και αυταρχικά σύνδρομα, δρομολογεί πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις σε απολυταρχική κατεύθυνση.

Έχουμε εισέλθει σε φαύλο κύκλο. Είναι επιτακτική ανάγκη να συγκροτήσουμε ένα ευρύ μέτωπο ενάντια στη βία και τον φασισμό με δημοκρατικό και κοινωνικό πρόταγμα. Απαιτείται STOP και στους φασιστικούς θύλακες που δρουν εντός της αστυνομίας και στην ακροδεξιά, που καταγράφεται πλέον σε σταθερή βάση και δημοσκοπικά.

Η απομόνωση, οργανωτική, ηθική, αξιακή, τέτοιων φαινομένων, που λειτουργούν προς όφελος αυτών που θέλουν τον εκφυλισμό της κοινωνίας, δεν μπορεί να είναι μια διακήρυξη, αλλά προσωπικό και συλλογικό καθήκον. Η σύγχρονη ελληνική ιστορία μάς διδάσκει ότι πολύ γρήγορα μια κοινωνία μπορεί να διολισθήσει σε αυταρχισμό αλλά θέλει πολύ χρόνο, πολύ προσπάθεια, πολύ αίμα για να αποκατασταθεί η δημοκρατία, η ειρήνη, η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη.