"Θάρθει καιρός...."

Στη δύσκολη εποχή που ζούμε, αποκτά εκπληκτική επικαιρότητα ο προφητικός στίχος της ποιήτριας και ηθοποιού, Κατερίνας Γώγου, που έβαλε τέλος στη ζωή της στις 3 Οκτωβρίου 1993, σε ηλικία 53 χρόνων. Καθώς, πριν 17 χρόνια, προέβλεψε στο ποίημά της «Θάρθει καιρός…», τους δύσκολους καιρούς για την πατρίδα μας και το λαό της. Και όπως γράφει, "Είναι Μαρία- δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί και θάρθουν κι΄άλλοι". Παρ΄ όλα αυτά όμως, το ποίημά της δίνει και μία νότα αισιοδοξίας, καθώς προβλέπει ότι "Θάρθει καιρός που θ΄αλλάξουν τα πράγματα..."

«Θαρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα
άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία».

Η Κατερίνα Γώγου αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση. Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της.

Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το

παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν παραπονεμένοι και οργισμένοι, αλλά

πάνω απ’ όλα αληθινοί.

Ο ποιητής και υπουργός, Τηλέμαχος Χυτήρης, δε δίστασε να χαρακτηρίσει την Κατερίνα Γώγου σαν τον: «Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων».

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940. Από πέντε χρονών εμφανιζόταν σε παιδικούς θιάσους. Σπούδασε θέατρο στις σχολές του Κ. Κουν και του Τ. Μουζενίδη καθώς και χορό. Έπαιξε πρώτους και δεύτερους ρόλους σε δεκάδες μαυρόασπρες ταινίες κυρίως της Finos films. Στο θέατρο έπαιξε με πολλούς θιάσους, τελευταία φορά το 1979 με την Έ. Λαμπέτη στη "Φιλουμένα Μαρτουράνο".

Αποτραβήχτηκε κι έζησε με την κόρη της -κι αργότερα μόνη- σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, στο Γκάζι, στην Κυψέλη αλλά και στη Θεσσαλονίκη. Εξέδωσε τα βιβλία "Τρία κλικ αριστερά" (1978), "Ιδιώνυμο" (1980), "Το ξύλινο παλτό" (1982), "Απόντες" (1986), "Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών" (1988), "Νόστος" (1990), και πρωταγωνίστησε στις ταινίες του Π. Τάσιου "Βαρύ Πεπόνι" (1977) και "Παραγγελιά" (1980) -όπου ακούγεται συγκλονιστική η φωνή της να απαγγέλλει- και "Όστρια" (1984) του Α. Θωμόπουλου στην οποία συνέγραψε το σενάριο.