Παναγιώτης Κουρουμπλής

Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο μόνος από τους 155 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που τόλμησε να ορθώσει το ανάστημά του στο Μεσοπρόθεσμο και τις πιέσεις της τρόϊκας, γεννήθηκε το 1951 στο Ματσούκι Αιτωλοακαρνανίας από γονείς πρόσφυγες από τον Πόντο. Παντρεμένος με την Ελένη Κωτσοπούλου Βιολόγο-Μικροβιολόγο, με την οποία απέκτησε δύο (2) παιδιά την Κατερίνα και τον Λευτέρη.

Tο 1961 έχασε το φως του από έκρηξη εγκαταλελειμμένης χειροβομβίδας. Έτσι παρά το νεαρό της ηλικίας και μετά από ένα τόσο σημαντικό γεγονός, που συνέβη στη ζωή του, βρέθηκε μπροστά στο μεγάλο σταυροδρόμι της ζωής, όπου έπρεπε να επιλέξει το δρόμο της παθητικότητας, της περιθωριοποίησης και της μοιρολατρίας ή το δρόμο της διεκδίκησης, της σύγκρουσης και της ανατροπής όλων εκείνων των κοινωνικών συμπλεγμάτων, που απειλούν κάθε φορά να συνθλίψουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, μετατρέποντας τον σε καύσιμη ύλη τους. Επέλεξε το δεύτερο δρόμο και αρχίζει η πορεία του με την εγγραφή του, το 1965, στη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης.
Το 1967 μετεγγράφεται στη Σχολή Τυφλών Καλλιθέας από την οποία εκδιώκεται το 1969, ως υπαίτιος της εξέγερσης των οικότροφων τυφλών οι οποίοι ζητούσαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Το 1970 επιστρέφει στο χωριό του και εγγράφεται στο 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Αγρινίου, όπου το 1973 ηγείται και πρωτοστατεί στην προσπάθεια των μαθητών για καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης
Στη συνέχεια εισάγεται με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία και τελειώνει με εξαιρετικές επιδόσεις στο Συνταγματικό και Διοικητικό Δίκαιο το 1979 (Βραβείο Αριστούχων Ιδρύματος Στασινόπουλου)
Το 1974 συμμετέχει ενεργά στους αγώνες του Φοιτητικού και Λαϊκού κινήματος για ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Το 1975 εκλέγεται στο Δ.Σ. του Συλλόγου των Αιτωλοακαρνάνων φοιτητών και αναπτύσσει έντονη δράση στο Νομό γύρω από τα κοινωνικά και αγροτικά προβλήματα της περιοχής (Συμμετοχή, με ομιλίες και διαλέξεις, σε συνδιασκέψεις και συνέδρια, σχετικά με τα προβλήματα της περιοχής).
Το 1988 εγγράφεται στη Σχολή Κοινωνιολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου και τον Δεκέμβριο του 1996 ανακηρύσσεται Διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών της Νομικής Σχολής Αθηνών.

Η επαγγελματική ζωή και δράση του, μετά την ολοκλήρωση των πανεπιστημιακών σπουδών του, δεν αναπτύσσεται μονοδιάστατα και αυτόνομα.

Αναπτύσσεται παράλληλα και αναπόσπαστα με έναν σημαντικό τομέα, τον συνδικαλισμό και την κοινωνική δράση. Έτσι στα πλαίσια αυτού του συνδυασμού:

Αναδεικνύεται σε Ηγετικό Στέλεχος της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Τυφλών το 1976. Ένας αγώνας που συγκλόνισε το Πανελλήνιο και ευαισθητοποίησε την διανόηση της Ευρώπη, γιατί είχε ως στόχο την ανατροπή:
       1.του κατεστημένου των διαχειριστών της φιλανθρωπίας,
       2.της ανάπηρης στάσης ζωής και της αδιαφορίας της κοινωνίας
       3.της αποστασιοποιημένης από τα κοινωνικά προβλήματα κρατικής φιλανθρωπίας.

Η σκληρή αντιπαράθεση με τους μηχανισμούς του κατεστημένου της Εκκλησίας, της φιλανθρωπίας και της κρατικής αφασίας, οι απεργίες πείνας, οι καταλήψεις του τότε «Οίκου Τυφλών», της Αρχιεπισκοπής, του Δήμου Αθηναίων και οι κινητοποιήσεις στα Υπουργεία, αναδύονται και καταδεικνύονται στο Ντοκιμαντέρ, της Μαίρης Παπαλιού, με τίτλο «Ο Αγώνας των Τυφλών», που προβλήθηκε στις περισσότερες τηλεοράσεις της Ευρώπης και σε πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ, δημιουργώντας κίνημα συμπαράστασης διανοούμενων, όπως Υβ Μοντάν, Πώλ Σαρτρ, Βαν Ντερ Στούλ, Μπλούμ (Γενικός Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), κλπ, στον αγώνα των τυφλών της Ελλάδας. Σημειωτέον ότι το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μια από τις δύο ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, που της κόπηκε η ελληνική ιθαγένεια για να μην πάει στις Κάνες. Το αποτέλεσμα της μαχητικής του συμμετοχής σ' αυτόν τον περήφανο κοινωνικής μεταλλαγής αγώνα, με άξονα το κεντρικό σύνθημα «μόρφωση, ψωμί, δουλειά και όχι ζητιανιά» ήταν να συρθεί περισσότερες από 70 φορές στο εδώλιο του κατηγορουμένου, μέχρι και με το Ν. 4000. Οι αγώνες αυτοί αποτέλεσαν την πρώτη ρήξη και αμφισβήτηση του δικαιώματος κάποιων να είναι «προστάτες» και της υποχρέωσης κάποιων άλλων να είναι «προστατευόμενοι».
Εκλέγεται πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών το 1977, αξίωμα το οποίο διατηρεί μέχρι το 1984. Κατά την περίοδο αυτή συμβάλει, με πρωτόγνωρες για τον χώρο πρωτοβουλίες, στη μετατροπή του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών σε αξιόμαχο διεκδικητικό φορέα των δικαιωμάτων των τυφλών.
Το 1977 συλλαμβάνει την ιδέα της ενοποίησης του Αναπηρικού Κινήματος στην Ελλάδα, ενώ συνεχίζει τη σύγκρουση με την αδιαφορία της κυρίαρχης πολιτικής αντίληψης της εποχής. Είναι ο άνθρωπος που συγκρούεται με την παθητικότητα, που κάποιοι επέβαλαν στη ζωή των ατόμων με ειδικές ανάγκες και εξεγείρει τις καρδιές, τόσο των ατόμων με ειδικές ανάγκες, όσο και των γονιών τους, μετατρέποντας τους από παθητικούς δέκτες αποδοχής ρύθμισης της τύχης τους, σε ενεργούς και διεκδικητικούς πολίτες ανατροπής, της ανάπηρης στάσης ζωής και του αισθητικού ρατσισμού. Συμβάλει αποφασιστικά στη πολιτικοποίηση του αναπηρικού κινήματος και τη δημιουργία αναπηρικών οργανώσεων σε κάθε κατηγορία αναπηρίας.
Τον Μάρτιο του 1981 ηγείται της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διαμαρτυρόμενης για τις απαράδεκτες συνθήκες ζωής των αναπήρων στην Ελλάδα.
Ορίζεται πρόεδρος για μια επταετία (1982-1989) του Κέντρου Εκπαιδεύσεως και Αποκαταστάσεως Τυφλών (ΚΕΑΤ), συμβάλλοντας, από τη θέση αυτή καθοριστικά, στην αναβάθμιση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών στους τυφλούς μαθητές, αναλαμβάνοντας, για πρώτη φορά, τις ευθύνες εκπαίδευσης όλων των Ελλήνων τυφλών από το κράτος και είναι ο πρώτος τυφλός στον οποίο η Πολιτεία εμπιστεύτηκε μια τόσο νευραλγική κρατική θέση.
Τα έτη 1983-1989, τοποθετείται Σύμβουλος των Υπουργών Πρόνοιας και είναι το πρώτο άτομο, που προέρχεται από το χώρο των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, στο οποίο η Πολιτεία εμπιστεύεται μια τέτοια θέση, περιορίζοντας ουσιαστικά το μέχρι τότε κοινωνικό έλλειμμα. Από τη θέση αυτή με δράσεις και παρεμβάσεις αποφασιστικές συμβάλλει στη θέσπιση και στην έκδοση ιστορικών και πρωτόγνωρων, για τα κοινωνικά πράγματα στην Ελλάδα, Νόμων, Διαταγμάτων και Αποφάσεων, που αλλάζουν ριζικά το το κοινωνικό τοπίο στο χώρο των ατόμων με αναπηρίες, των πολυτέκνων, των ηλικιωμένων και της Πρόνοιας γενικότερα. Συμμετέχει στο σχεδιασμό και στην καθιέρωση του θεσμού των ΚΑΠΗ στην Ελλάδα και συμβάλλει σημαντικά στην αναβάθμιση του τομέα της Παιδικής Προστασίας.
Εκλέγεται πρόεδρος Οργανωτικής Επιτροπής του πρώτου και του δεύτερου Παναναπηρικού Συνεδρίου (Αθήνα 1982 και 1991), συμβάλλοντας καθοριστικά στην άμβλυνση των ενδοαναπηρικών αντιθέσεων, στη δημιουργία κοινών θέσεων και στην ανάπτυξη ενιαίας στρατηγικής, με στόχο την ανάδειξη του αναπηρικού κινήματος, ως σημαντικού κοινωνικού πόλου διεκδίκησης των δικαιωμάτων αυτού του χώρου.
Γίνεται μέλος για μια οκταετία (1982-1989) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για την αποκατάσταση των ατόμων με ειδικές ανάγκες, προωθώντας και προβάλλοντας οπό τη θέση αυτή τα ζητήματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πρωτοστατεί ενεργά και συμμετέχει σε όλες τις προεργασίες, για την ίδρυση διαφόρων οργανώσεων ευρωπαϊκής ή και παγκόσμιας εμβέλειας, που έχουν ως κεντρικούς σκοπούς τη λύση διαφόρων προβλημάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Πιο συγκεκριμένα είναι:
Ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Τυφλών (Όσλο, 1984)
Ιδρυτικό μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Τυφλών (Ριάντ Σαουδικής Αραβίας, 1984)
Ιδρυτικό μέλος του Φόρουμ που δημιουργείται από την ΕΟΚ για τα ΑΜΕΑ (Βρυξέλλες, 1993)

Το 1988, μετά από μια επίπονη και επώδυνη δεκαετία, ακαταμάχητης και ακράδαντης υπομονής και επιμονής, για την υλοποίηση της ιδέας ενοποίησης του αναπηρικού κινήματος, έρχεται η δικαίωση του με την ίδρυση της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, της οποίας εκλέγεται πρώτος πρόεδρος. Με σκληρή και συνεχή δουλειά συμβάλει καταλυτικά και αποφασιστικά, αφενός μεν στην άμβλυνση των ενδογενών προβλημάτων του αναπηρικού κινήματος και αφετέρου στη συγκρότηση ενός κοινωνικού μετώπου κατά της επιχειρούμενης κατάργησης, του μέχρι τότε οικοδομηθέντος κοινωνικού κράτους, κατά τη περίοδο 1989-1993. Αντιστέκεται στην επιχειρηθείσα κοινωνική ομηρία του χώρου των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, από την τότε πολιτική εξουσία, με αποκορύφωμα τη προσωπική σύγκρουση, στις 13-10-92, σε εκδήλωση των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες στο ξενοδοχείο Χίλτον, με τον τότε Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Παράλληλα, προς όλα τα ανωτέρω, υποστήριξε με πάθος, από το επιστημονικό, το συνδικαλιστικό ή κοινωνικό βήμα, τα δικαιώματα των Προσώπων με Ειδικές Ανάγκες και των άλλων ευπαθών ομάδων του πληθυσμού, λαμβάνοντας μέρος με εισηγήσεις σε μια πλειάδα συνεδρίων και άλλων σχετικών εκδηλώσεων.

Τον Σεπτέμβριο του 1996 συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ ως υποψήφιος Βουλευτής στο Νομό Αιτωλοακαρνανίας, όπου έρχεται πρώτος σε σταυρούς προτίμησης, τόσο στις προκριματικές εκλογές που έγιναν στις τοπικές οργανώσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ στο Νομό, για την επιλογή των υποψηφίων Βουλευτών, όσο και στις εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου 1996 και μάλιστα με ρεκόρ, για το Νομό, σταυρών (32.000 σταυροί), καθώς και με ρεκόρ διαφοράς μεταξύ πρώτου και δεύτερου επιτυχόντα (10.000 σταυροί).

Μετέχει στις Διαρκείς Επιτροπές, της Βουλής, Κοινωνικών Υποθέσεων και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και στις ομάδες φιλίας Ελλάδας-Σκανδιναβικών κρατών και Ελλάδας-Αιγύπτου.

Αν και νέος Βουλευτής έχει πλούσια κοινοβουλευτική δραστηριότητα, αφού μέχρι σήμερα έχει να επιδείξει δεκάδες ομιλίες και τοποθετήσεις σε συζητήσεις νομοσχεδίων, κατάθεση τροπολογιών σε διάφορα νομοσχέδια, περισσότερες από διακόσιες εξήντα ερωτήσεις κι αναφορές προς τους αρμόδιους υπουργούς, για φλέγοντα κοινωνικά προβλήματα, καθώς και επερώτηση κατά της κυβέρνησης, για το Πανεπιστήμιο Αγρινίου, γεγονός που συμβαίνει για πρώτη φορά, στα τελευταία 25 χρόνια, κυβερνητικός βουλευτής να προβαίνει σε τέτοιου είδους διάβημα προς την κυβέρνηση.

Ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας υπήρξαν οι πρωτοβουλίες του για τη ρύθμιση των αγροτικών χρεών, με ερώτηση που προσυπέγραψαν άλλοι 47 Βουλευτές, όπως και η πρόταση νόμου για την έντοκη καταβολή των επιδοτήσεων, σε περίπτωση καθυστέρησης καταβολής των στους δικαιούχους, που προσυπέγραψαν άλλοι 15 Βουλευτές.

Η παρουσία του στη Βουλή είναι συνεχής, έντονη και αποφασιστική, σε ζητήματα που αφορούν ιδιαίτερα την Αιτωλοακαρνανία, αλλά και την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος, συμβάλλοντας έτσι στην καλλιέργεια και προώθηση μιας νέας αντίληψης, αυτής του σχεδιασμού και της συλλογικής αντιμετώπισης των προβλημάτων και των επιδιωκόμενων στόχων.