Σαράντα τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται από την αποφράδα ημέρα που οι Απριλιανοί πραξικοπηματίες αλυσόδεσαν τη χώρα και τη δημοκρατία. Τα δεινά που προκάλεσε η δικτατορία του ΄67 παραμένουν έντονα χαραγμένα στην ιστορική μνήμη του ελληνικού λαού παρά τις προσπάθειες να ξεχαστεί αυτή την μελανή σελίδα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.
Η κατάργηση στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, ο πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η τραγωδία που προκάλεσε το εγκληματικό πραξικόπημα στην Κύπρο, καταγράφουν το επτάχρονο δικτατορικό καθεστώς, ως μια από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Η πτώση της χούντας, καρπός του αντιδικτατορικού αγώνα και της προδοσίας της Κύπρου, τροφοδότησε ελπίδες και αγώνες για τη δημοκρατική αναγέννηση της χώρας και τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας.Σήμερα, τριάντα επτά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, κι ενώ η χώρα βιώνει αυτή τη φοβερή οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, η απόσταση ανάμεσα στις προσδοκίες και την πραγματικότητα τροφοδοτεί την απαίτηση για ριζική αλλαγή πολιτικής και συσχετισμών στην πολιτική ζωή του τόπου.
Η δυσμενής τροχιά της οικονομίας και η ανησυχητική αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, τα ανοιχτά και οξυμμένα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής, προσδίδουν ένα επίκαιρο νόημα στους αγώνες για δημοκρατία, ανεξαρτησία και αποτελεσματική προάσπιση των εθνικών συμφερόντων. Πολύ περισσότερο οι συνθήκες πολιτικής και οικονομικής αστάθειας και παραλυσίας, που επικρατούσαν την περίοδο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, είναι που βοήθησαν στην επικράτηση των πραξικοπηματιών.
Η δημοκρατία στις μέρες μας γίνεται πιο ισχυρή και ασφαλής, όσο πιο πολύ εμβαθύνεται και αναπτύσσεται με πολιτικές που ενισχύουν το κοινωνικό της περιεχόμενο και την αποκέντρωση εξουσιών και πόρων.
Τα εθνικά μας συμφέροντα προασπίζονται αποτελεσματικότερα, όχι με τον ανέξοδο υπερπατριωτισμό και απομονωτισμό, αλλά με σχεδιασμένες πρωτοβουλίες διαλόγου και ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας, στο έδαφος της διεθνούς νομιμότητας.
Αλλά το καθήκον της μνήμης επιβάλλει πρώτα-πρώτα να αποτίσουμε φόρο τιμής στους δολοφονημένους από τη χούντα αγωνιστές, εκείνους που τα βασανιστήρια, οι κακουχίες της φυλακής και της εξορίας έκοψαν πρόωρα το νήμα της ζωής τους. Να τιμήσουμε τους «ελεύθερους πολιορκημένους» του Πολυτεχνείου, τους χιλιάδες που πέρασαν από τα «χειρουργεία» της Ασφάλειας και της ΚΥΠ, τους εκατοντάδες καταδικασμένους από τα στρατοδικεία.
Να θυμηθούμε ότι η δικτατορία δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» ή απλώς «η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών», ο «βιασμός της δημοκρατίας». Αντίθετα, το καθεστώς των νικητών του εμφυλίου πολέμου έτρεφε στον κόρφο του το «αυγό του φιδιού» και λειτούργησε τελικά ως «εκκολαπτική μηχανή» του πραξικοπήματος. Να θυμίσουμε ότι «μετά τα Ιουλιανά του '65 ο διάχυτος φόβος των κυρίαρχων τάξεων τις έκανε αντικειμενικά πρόθυμες να αποδεχτούν την αντικατάσταση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος από ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης», όπως υπενθύμισε ο καθηγητής Αριστόβουλος Μάνεσης.
Να θυμηθούμε ότι η δικτατορία δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» ή απλώς «η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών», ο «βιασμός της δημοκρατίας». Αντίθετα, το καθεστώς των νικητών του εμφυλίου πολέμου έτρεφε στον κόρφο του το «αυγό του φιδιού» και λειτούργησε τελικά ως «εκκολαπτική μηχανή» του πραξικοπήματος. Να θυμίσουμε ότι «μετά τα Ιουλιανά του '65 ο διάχυτος φόβος των κυρίαρχων τάξεων τις έκανε αντικειμενικά πρόθυμες να αποδεχτούν την αντικατάσταση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος από ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης», όπως υπενθύμισε ο καθηγητής Αριστόβουλος Μάνεσης.
Να θυμίσουμε ότι παρά τα πολύ όψιμα «σόρι» του τέως προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, το «πράσινο φως» για το πραξικόπημα δόθηκε από την Ουάσιγκτον στα μέσα του Φλεβάρη του 1967, όπως αποκάλυψαν οι «Τάϊμς της Νέας Υόρκης στις 15.5.67. Να θυμίσουμε ότι οι μεταδικτατορικές δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις δεν οφείλονται στη μεγαλοψυχία των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, αλλά στους αγώνες του μαζικού κινήματος.
Να θυμίσουμε, τέλος, ότι «ο αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης δεν είναι παρά ο αγώνας της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας».
Οι σχέσεις της χούντας με τις ΗΠΑ
Την ώρα που η Ελλάδα αντιμετώπιζε σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα, η στρατιωτική χούντα έστελνε οικονομική βοήθεια για την προεκλογική εκστρατεία του υποψηφίου προέδρου των ΗΠΑ το 1968, του Ρεπουμπλικανού Ρίτσαρντ Νίξον, όπως αποκάλυψε στις 7 Νοεμβρίου 1996 η έγκυρη αμερικανική εφημερίδα «Ουάσιγκτον Ποστ», με αφορμή το θέμα της δωρεάς εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων στο Δημοκρατικό Κόμμα από δίκτυο χορηγών.
Η εφημερίδα επισήμανε ότι ο πρόεδρος Κλίντον δεν ήταν ο πρώτος προεδρικός υποψήφιος που αποδέχθηκε οικονομική ενίσχυση από αμφιλεγόμενους ξένους χορηγούς, αλλά οι Ρεπουμπλικανοί αποτέλεσαν τους πρώτους διδάξαντες.
Όπως αποκάλυψε ο δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος και κατήγγειλε ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής του
Δημοκρατικού Κόμματος, Λόρενς Ο' Μπράϊαν, το 1968 ο τότε υποψήφιος πρόεδρος, Ρίτσαρντ Νίξον, είχε δεχθεί χρήματα από την στρατιωτική χούντα της Ελλάδας, που διοχετεύθηκαν από τη CIA στην ΚΥΠ και μέσω του Ελληνοαμερικανού Τομ Πάππας στην προεκλογική εκστρατεία των Ρ.Νίξον και Σπύρο Άγκνιου.Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, οι έρευνες που είχαν αρχίσει σχετικά με τις σχέσεις Νίξον-Πάππας- CIA στη Γερουσία το 1975, σταμάτησαν μετά από προσωπική παρέμβαση του υπουργού Εξωτερικών, Χένρυ Κίσσινγκερ. Η μεταφορά χρημάτων από την ελληνική χούντα στον Νίξον, επιβεβαιώθηκε σε ακροάσεις της Βουλής και από τον πρώην Πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Χένρυ Τάσκα, ενώ σημειώνεται ότι εάν τα χρήματα προήλθαν από τη CIA δεν έχει εξακριβωθεί ακόμη, αν και τα στοιχεία που παρουσίασε ο κ. Δημητρακόπουλος, δείχνουν ότι πράγματι έτσι έγινε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου