Ο Τζωρτζ Σόρος στην Ελλάδα: "Τι ζητά η αλεπού στο παζάρι;"

Τι ζητά η αλεπού στο παζάρι; Αυτό μας ήρθε στο νου, διαβάζοντας για την επίσκεψη του πολυεκατομμυριούχου Τζωρτζ Σόρος στην Ελλάδα και τη συνάντηση που είχε το μεσημέρι της Δευτέρας 4 Απριλίου 2011 με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Κι αυτό γιατί ο Ουγγροαμερικανός μεγαλοεπενδυτής κάνει την παρουσία του μόνο στις χώρες εκείνες που οσμίζεται αναταραχή και «αρπαχτές».

Η συνάντηση με τον Γιώργο Παπανδρέου ανακοινώθηκε από το γραφείο του πρωθυπουργού χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες, ενώ μία ημέρα νωρίτερα ο κ. Σόρος είχε μιλήσει σε κλειστό συνέδριο, όπου συμμετείχαν Έλληνες επιχειρηματίες, επενδυτές, πολιτικά στελέχη και διπλωματικοί παράγοντες. Στη συνάντηση συμμετείχε και ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κ. Σόρος είχε σημειώσει στην ομιλία του την αισιοδοξία του για τη διάσωση της Ελλάδος, τονίζοντας ότι πρέπει πάση θυσία να σωθεί. Κατά τον Σόρος, η σωτηρία αυτή θα έλθει από την Ευρώπη, αρκεί να επιδειχθεί συνέπεια στη μεταρρυθμιστική προσπάθεια. 

Ποιος είναι ο Τζ. Σόρος

Γεννημένος στην Ουγγαρία, το 1930, εγκαθίσταται στην Αγγλία μετά το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου, το 1947. Συναντά εκεί τον αντικομμουνιστή φιλόσοφο Καρλ Πόππερ (Karl Popper), τον οποίο δεν θα σταματήσει να επικαλείται. Το 1956, φεύγει στις ΗΠΑ και εκεί δημιουργεί τα πρώτα «κεφάλαια ασφαλείας» με την πρόθεση των μεγάλων περιουσιών.

Από το 1969, η κύρια επιχείρησή του, το Quantum Fund (με έδρα τους φορολογικούς παράδεισους, τις Ολλανδικές Αντίλλες κι έπειτα το Κιουρασάο), εξασφαλίζει ανταπόδοση στην επένδυση του ύψους 34,5% κατά μέσον όρο ετησίως.

«ο άνθρωπος που ξετίναξε την τράπεζα της Αγγλίας»

Ο Τζώρτζ Σόρος δεν δημιούργησε ποτέ πλούτο, αλλά πλούτισε χάρη στη χρηματιστηριακή δραστηριότητά του. Με 7 δισεκατομμύρια δολάρια, η κληρονομιά του πρέπει να είναι σήμερα η 28η περιουσία στις ΗΠΑ σύμφωνα με την ταξινόμηση του περιοδικού Forbes το 2003. Επονομαζόμενος «ο άνθρωπος που ξετίναξε την τράπεζα της Αγγλίας», ύστερα από μια επιδρομή στη λίρα στερλίνα, το Σεπτέμβριο 1992, που του απέφερε 1 δισεκατομμύριο δολαρίων εις βάρος του βρετανού φορολογούμενου, έχει γίνει το παράδειγμα του κερδοσκόπου.

Παρόλο που γνώρισε σημαντικές απώλειες κατά τη διάρκεια της χρηματιστηριακής κατάρρευσης του 1987, της ρωσικής κρίσης του 1998 και με την έκρηξη της φούσκας του Διαδικτύου, ήταν ο μεγάλος κερδισμένος της Ταϊλανδικής κρίσης του 1997 και της ασιατικής κρίσης. Προεδρεύων στις τύχες μιας πληθώρας ενώσεων στις οποίες πρέπει να έχει αφιερώσει περισσότερα από 300 εκατομμύρια, ίσως είναι ένας από τους μεγαλύτερους συγχρόνους «φιλάνθρωπους».

Το κύριο ίδρυμά του, η Open Society Institute, (Ίδρυμα Ανοικτής κοινωνίας) οφείλει το όνομά του στο φιλοσοφικό πρόγραμμα του δασκάλου του Καρλ Πόππερ: την οικοδόμηση ανοιχτών κοινωνιών, δηλαδή ενήμερων των ατελειών τους και ικανών να αυτοβελτιωθούν, για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο.

Τα κύρια προγράμματά του στοχεύουν στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου,  στην κατάρτιση των πολιτικών στελεχών και, στην ανάπτυξη της ελευθερίας της πληροφορίας.

Αυτοί οι συναινετικοί στόχοι περιλαμβάνουν τις αμφισβητούμενες εκστρατείες της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών και της καθιέρωσης των προγραμμάτων της αποκατάστασης για τους τοξικομανείς.

Εικόνα οικονομικού άρπαγα

Αυτή η φιλανθρωπική και προοδευτική δραστηριότητα έχει αντισταθμίσει ωφέλιμα την εικόνα του ως οικονομικού άρπαγα. Παρόλα αυτά, εδώ και αρκετά έτη, φωνές έχουν σηκωθεί για να αντιτείνουν ότι η φιλανθρωπική δράση του είναι ένα κάλυμμα στις παρεμβάσεις της ΣΙΑ και του κράτους του Ισραήλ παγκοσμίως και ότι η περιουσία του οφείλεται περισσότερο στα αδικήματα των μυημένων παρά «στο άγγιγμα του Μίδα».

Αρχικά το Quantum Fund είχε διαχειριστές αντιπροσώπους του λόρδου Ιακώβ Ροτσιλντ, του σερ Τζαίημς Γολντσμιθ, ο οποίος υπήρξε ευρωβουλευτής στο πλευρό του Φιλίπ ντε Βιλλιέ και του Εντμοντ Σαφρά (κύριος χοντρέμπορος όπλων του Ισραήλ).

Μέλος του ομίλου Καρλάϊλ η εφημερίδα «Το Έθνος» (The Nation) είχε αποκαλύψει ότι ο Σόρος, μέσω των επιχειρήσεων Harken Energy και Spectrum 7, ήταν αυτός που, το 1990, έσωσε τον νεώτερο Μπους από την πτώχευση εκκαθαρίζοντας τα χρέη του. Ερωτούμενος επί του προκειμένου από την εφημερίδα, δήλωσε ότι ενήργησε έτσι για να αποκτήσει «πολιτική επιρροή».

Όπως ο φίλος του ο Χοντορόφσκι, ο Τζώρτζ Σόρος μπήκε στον όμιλο Καρλάϊλ όταν αυτός έγινε το καταφύγιο των πρώην της διοίκησης του πατέρα Μπους, το 1992. Αυτός ο όμιλος είναι παγκοσμίως η πιο σημαντική εταιρεία διαχείρισης χαρτοφυλακίων μετοχών. Ασχολείται κυρίως με τις περιουσίες των οικογενειών Μπους και Μπιν Λάντεν.

Μέσω των επιχειρήσεων που ελέγχει, ο όμιλος Καρλάϊλ είναι ο 11ος στη σειρά προμηθευτής του Πενταγώνου. Στις 20 Δεκεμβρίου του 2002, ο Σόρος καταδικάστηκε σε ποινική ρήτρα 2,2 εκατομμύρια από το δικαστήριο του Παρισιού για το αδίκημα του «μυημένου» κατά τη διάρκεια της χρηματιστηριακής επίθεσης το 1988 εναντίον της τράπεζας «Société Générale».

Το «Human Rights Watch»

Εκτός από το Ίδρυμα Ανοικτής κοινωνίας (OSI), το οποίο είναι παρόν μέσα σε καμια πενηνταριά χώρες, ο Σόρος έχει δημιουργήσει ή χρηματοδοτεί τις διάφορες ενώσεις και ιδρύματα πρώτου μεγέθους, όπως είναι το Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο Όμιλος Διεθνούς Κρίσης.

Το Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι μία από τις οργανώσεις που τεκμηρίωσε περισσότερο τα εγκλήματα που αποδίδονται στον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, δικαιολογώντας έτσι την παρέμβαση του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας. Ένα μεγάλο μέρος των κατηγοριών αυτής της οργάνωσης δεν έγινε δυνατό να επιβεβαιωθούν μέχρι σήμερα από το διεθνές ποινικό δικαστήριο για την Πρώην Γιουγκοσλαβία.

Ο Όμιλος Διεθνούς Κρίσης (ICG) δημιουργήθηκε το 1994 ως μη κυβερνητική διπλωματική οργάνωση, κάτω από τη προεδρία του δημοκράτη γερουσιαστή Τζώρτζ Mitchell. Ξεκινώντας τη δράση του από το Μπουρούντι, τη Νιγηρία και τη Σιέρα Λεόνε, το ICG προσέγγισε το ΝΑΤΟ σχετικά με την Γιουγκοσλαβία.

Αργότερα την προεδρία της οργάνωσης ανέλαβε ο Μάρτι Αχτισάρι, ο πρώην πρόεδρος της  Φινλανδίας, που έκανε πως διαπραγματεύεται με τον Μιλόσεβιτς για να αποτρέψει τον πόλεμο.

Το διοικητικό του Συμβούλιο μοιάζει με κατάλογο τηλεφώνου νατοϊκών προσωπικοτήτων. Στο πλευρό των παλαιών εθνικών συμβούλων της ασφάλειας Ρίτσαρντ  Άλλεν και Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ, βρίσκουμε τον Κουβεϊτιανό πρίγκηπα Σαούντ Νασίρ Αλ Σαμπάχ, τον παλαιό κατήγορο του Διεθνούς ποινικού δικαστηρίου για την Πρώην Γιουγκοσλαβία Λουίς Άρμπουρ, ή τον παλαιό ανώτατο διοικητή του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του πόλεμου της Γιουγκοσλαβία το στρατηγό Γουέσλι Κλαρκ.

Μερικές οικονομικές προσωπικότητες όπως ο Φιλιππινέζος Πρόεδρος Φιντέλ Ράμος ή ο ρώσος ολιγάρχης Μίχαελ Χοντορκόφσκι, όλοι τους μέλη του ομίλου Καρλάϊλ. Εμφανίζονται επίσης και Γαλλικές προσωπικότητες: Η Σιμόν Βέϊλ, Πρόεδρος του μνημείου του Ολοκαυτώματος (Shoah), και η δημοσιογράφος Κριστίν Οκρέντ, σύζυγος του πρώην κυβερνήτη του Κοσσυφοπεδίου Μπερνάρντ Κουσνέρ.

Το 2001, ο Σόρος δημιούργησε το «Πρόγραμμα Δημοκρατικός Συνασπισμός» (Democracy Coalition Project-DCP) επιφορτισμένο να εμψυχώσει το μη κυβερνητικό φόρουμ στο περιθώριο των συσκέψεων της κοινότητας των δημοκρατιών που οργανώνονται από το Αμερικανικό Στέϊτ Ντιπάρτμεντ. Μεταξύ των συντακτών του πρακτορείου του, η αφρόκρεμα των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων.

Η εξαγορά ΜΜΕ

Έχει δημιουργήσει επίσης ένα πρόγραμμα Δικτύου ΜΜΕ (Network Media Program) που έχει εξαγοράσει τα αρχεία του ραδιοφώνου Ελεύθερη Ευρώπη (Radio Free Europe-του οποίου ένας εκ των παλαιών ηγετών, ο Herbert Okun, εδρεύει στο διοικητικό Συμβούλιο του OSI), του σταθμού της ΣΙΑ κατά τη διάρκεια του ψυχρού πόλεμου. Έχει επιδοτήσει πολλά «ανεξάρτητα» ΜΜΕ, όπως το ραδιόφωνο B92 κατά τη διάρκεια του πόλεμου στη Γιουγκοσλαβία και σήμερα τις «ελεύθερες» εφημερίδες στο Ιράκ. Ελέγχει το Project Syndicate, ένα πρακτορείο μετάδοσης του ελεύθερου βήματος πολιτικών προσωπικοτήτων μέσα σε 181 διεθνείς ημερήσιες εφημερίδες.

Μεταξύ των συντακτών του, βρίσκουμε την πλειοψηφία των διαχειριστών του ICG και την αφρόκρεμα των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων. Εγκωμιάζει την χειραγώγηση των θυμάτων της 11 Σεπτεμβρίου Το Σεπτέμβρη του 2001, ακριβώς μετά από τις απόπειρες, ο Σόρος συμμετείχε σε μια ομάδα εργασίας του Συμβουλίου των Διεθνών σχέσεων, τη λέσχη του κατεστημένου της Ουάσινγκτον, για το ρόλο της προπαγάνδας στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.

Πρόεδρος των εργασιών ο πρέσβης Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ο οποίος έπαιξε έναν κρίσιμο ρόλο στο έναυσμα της επίθεσης κατά της Γιουγκοσλαβίας και του οποίου η σύζυγος, Κάτι Μάρτον, είναι διαχειρίστρια στο OSI.

Η δραστηριότητα στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια

Η Ρωσία εξεδίωξε το Ίδρυμα Ανοικτής κοινωνίας Open Society Institute στο τέλος του 2003 Τα τελευταία χρόνια, ο Τζώρτζ Σόρος έχει παίξει έναν κεντρικό ρόλο μέσα στις αλλαγές του πολιτεύματος, κυρίως στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη. Ήταν ιδιαίτερα ενεργός στην Πολωνία πού ήταν συγχρόνως ο προσωπικός φίλος του στρατηγού Γιαρουζέλσκι και ο κύριος επίσημος ευεργέτης του συνδικάτου «Αλληλεγγύη».

Αλλά επίσης βεβαίως στην Ουγγαρία, την χώρα της προέλευσής του. Ενώ συμμετείχε στην σκηνοθεσία «της βελούδινης επανάστασης» στην Τσεχία, που τοποθέτησε στην εξουσία τον Βάσλαβ Χάβελ. Αναπαρήγαγε αυτό το πρότυπο στην Σερβία για να ανατρέψει τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και πιό πρόσφατα στην Γεωργία ενάντια στον Έντβαντ Σεβαρνάρτζε.Επίσης, κατηγορήθηκε ότι ενθάρρυνε ίδιες αναταραχές στην Ουκρανία και την Λευκορωσία. Για να μπει τέλος στην παρέμβασή του στη Ρωσία, οι αρχές έλαβαν πρόφαση ενός απλήρωτου ενοικίου για να κάνουν έξωση στο Ίδρυμα Ανοικτής κοινωνίας μερικές ημέρες μετά τη σύλληψη του Μίχαελ Χοντορόβσκι που υποψιάζονταν ότι συνωμοτούσε.

Ο πρώην διοικητής του Ομοσπονδιακού Συστήματος Αποθεμάτων της Αμερικής Πωλ Βόλκερ, στον πρόλογο του βιβλίου του Τζώρτζ Σόρος Η Αλχημεία της Χρηματοοικονομικής έγραψε:

Ο Τζώρτζ Σόρος άφησε το στίγμα του ως ένας εξαιρετικά επιτυχημένος κερδοσκόπος, αρκετά σοφός ώστε να αποσύρεται από τις αγορές όσο είναι ακόμα μπροστά στο παιχνίδι. Ο κύριος όγκος των τεραστίων προσόδων του είναι πλέον αφιερωμένος στη μετάβαση και τις προσπάθειες των αναδυόμενων εθνών να γίνουν ανοιχτές κοινωνίες, ανοιχτές όχι μόνο με την έννοια της οικονομικής ελευθερίας αλλά, κυρίως, με την έννοια της ανεκτικότητας και του σεβασμού της ελεύθερης σκέψης και συμπεριφοράς.

 Ο Σόρος και η ενθάρρυνση των εθνικιστών της ΠΓΔΜ

Ιδιαίτερα στενές ήταν οι σχέσεις
του με τον Κίρο Γκλιγκόροφ

Εκεί όπου ο Τζορτζ Σόρος ανέπτυξε ιδιαίτερη δραστηριότητα τα προηγούμενα χρόνια, ήταν η ΠΓΔΜ, χρηματοδοτώντας την εκστρατεία των πιο ακραίων υπερεθνικιστικών στοιχείων κατά της Ελλάδος. Σχετικά με την δραστηριότητα αυτή, παραθέτουμε τα όσα έγραψε σχετικά η αμερικανική επιθεώρηση «The New Yorker» στις 23 Ιανουαρίου 1995.
«Πουθενά αλλού δεν αναλώνει ο Σόρος περισσότερα χρήματα και ενέργεια για την υποστήριξη μίας κυβέρνησης απ’ ό,τι στη ΠΓΔΜ. «Ο Σόρος είναι ο σωτήρας της “Μακεδονίας”», δήλωσε ο φίλος του, Μόρτον Αμπράμοβιτς. H αντιπρόσωπος της ΠΓΔΜ στην Ουάσιγκτον, Λιούμπικα Ασέβσκα, δήλωσε για τα δύο ξεχωριστά δάνεια του Σόρος, ύψους 25 εκατομμυρίων δολαρίων: «Ο λαός ακόμα δεν μπορεί να το πιστέψει. Η αντιπολίτευση έλεγε ότι “αφού δεν σας βοηθούν οι χώρες, θα σας βοηθήσει ένα άτομο;”. Θυμηθείτε, είκοσι πέντε εκατομμύρια δολάρια στη “Μακεδονία” αξίζουν όσο δισεκατομμύρια εδώ… Το γεγονός ότι ο Σόρος βοήθησε την κυβέρνηση είναι πολύ σημαντικό».

Στοιχηματίζοντας επιθετικά στην ΠΓΔΜ, ο Σόρος ενεπλάκη σε μια από εκείνες τις βαλκανικές διαμάχες που, πίσω από φαινομενικά απλά ζητήματα, κρύβουν θανάσιμες περιπλοκές. Η «Μακεδονία», που συγκίνησε τον Σόρος, ήταν μια επαρχία της Γιουγκοσλαβίας, γνωστή με το όνομα Βαρντάρ Μπανοβίνα˙ το 1945, μετονομάστηκε από τον στρατηγό Τίτο σε «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ο πληθυσμός της ποικίλει, με το μεγαλύτερο τμήμα της να αποτελείται από Σλάβους, οι πρόγονοι των οποίων έφτασαν στην περιοχή χίλια περίπου χρόνια μετά από τους διασημότερους Μακεδόνες, τον Φίλιππο τον Β΄ και τον γιό του, Μέγα Αλέξανδρο. Εντούτοις, ο Τίτο –εποφθαλμιώντας το μεγάλο τμήμα της ελληνικής Μακεδονίας– ενθάρρυνε την αλυτρωτική ιδέα μιας διακριτής μακεδονικής ταυτότητας.

Οι φόβοι της Ελλάδος αναζωπυρώθηκαν το 1991, όταν το κρατίδιο της Γιουγκοσλαβίας κήρυξε την ανεξαρτησία του ως έθνος με το όνομα «Μακεδονία». Ο πρώτος πρόεδρος του νεοσύστατου κράτους, ο Κίρο Γκλιγκόροφ, ήταν ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Τίτο στην περιοχή και βοήθησε στην εξάπλωση της ιδέας μιας ξεχωριστής εθνικής ταυτότητας για τους «Μακεδόνες». Ο Γκλιγκόροφ βέβαια δήλωσε ότι το κράτος του δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις, αλλά οι Έλληνες δεν πείστηκαν.

Το 1992 και το 1993, η κυβέρνηση του Γκλιγκόροφ εξέδωσε νέα σχολικά εγχειρίδια που έδειχναν τα «γεωγραφικά εθνικά σύνορα» να καλύπτουν και ολόκληρο το ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας. η νέα σημαία του κράτους έφερε το σύμβολο της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. τέλος, ένας πρόλογος στο Σύνταγμα του 1991 αναφέρει ότι το κράτος δεσμεύεται για την προστασία των «απανταχού Μακεδόνων».

Οι Έλληνες δεν ισχυρίζονται ότι το λιλιπούτειο κρατίδιο, με τα δυο εκατομμύρια κατοίκους, αποτελεί αληθινή απειλή γι’ αυτούς προς το παρόν. Η ιστορία τους, όμως, τους έχει διδάξει να κοιτούν μακροπρόθεσμα. Σ’ ένα σενάριο που αρκετοί Έλληνες θεωρούν πιθανό, για παράδειγμα, η ΠΓΔΜ θα μπορούσε, ενδεχομένως, να επιχειρήσει μια εχθρική κίνηση στο μέλλον, σε συνεργασία με τους αδελφούς τους Σλάβους της Βουλγαρίας, οι οποίοι κατείχαν ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδος κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έτσι είχε η κατάσταση όταν ο Σόρος έφτασε στα Σκόπια, την πρωτεύουσα του κράτους, τον Σεπτέμβριο του 1992, στα πλαίσια μιας περιοδείας του στα ανά τον κόσμο τμήματα του ιδρύματός του. Πριν πάει εκεί, βρισκόταν στη Βουλγαρία, όπου ένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ιδρύματός του στη Σόφια του παρουσίασε την κυρίαρχη βουλγαρική άποψη για το θέμα: ότι δεν υπάρχει μακεδονική εθνότητα και ότι οι έντονες προσπάθειες να εδραιωθεί αυτή η ταυτότητα έκρυβαν τις αλυτρωτικές διαθέσεις, τις κληροδοτημένες από τον Τίτο.

«Ο Σόρος δεν γνώριζε τίποτα για τη “Μακεδονία”» δήλωσε η Ασέβσκα. «Όταν έφτασε, ήταν επηρεασμένος απόλυτα από τη βουλγαρική προπαγάνδα – και μάλλον είχε μετανιώσει για το ταξίδι του. Έπειτα συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό, τον οποίο τον συμπάθησε αμέσως και ο πρόεδρος παρέθεσε ένα γεύμα προς τιμήν του. Κατά την διάρκεια αυτών των συναντήσεων, άλλαξε τις απόψεις του».

Το ίδιο απόγευμα, ο Σόρος έδωσε μια συνέντευξη τύπου στην οποία ανακοίνωσε ότι αυξάνει κατά ένα εκατομμύριο δολάρια τον προϋπολογισμό του ιδρύματός του στη ΠΓΔΜ, ενώ δήλωσε επίσης ότι μετονομάζει το ίδρυμά του από Ίδρυμα για την Ανοιχτή Κοινωνία των Σκοπίων σε Ίδρυμα για την Ανοιχτή Κοινωνία της Μακεδονίας – γεγονός που είχε μεγάλη πολιτική βαρύτητα. […]

Στη λογική των «καλών και των κακών», την οποία ο Σόρος ακολουθεί με μεγάλη μεροληψία, οι Έλληνες μεταβλήθηκαν στους «κακούς» της υπόθεσης. Ο ίδιος, δεν πήγε στην Ελλάδα ν’ ακούσει και την άλλη πλευρά. Στις λίγες ώρες που συναντήθηκε με τον Γκλιγκόροφ, πείστηκε, και από τότε επιμένει συχνά σε αυτό, ότι η «Μακεδονία» είναι το μόνο πολυεθνικό κράτος που έχει απομείνει στα Βαλκάνια και ότι η κυβέρνησή του είναι αφοσιωμένη στον πλουραλισμό και τις δημοκρατικές αρχές. […]

Ο εκτελεστικός διευθυντής του ιδρύματος του Σόρος στα Σκόπια, ο Βλαντιμίρ Μίλτσιν, υποστηρίζει ότι και αυτός είναι προσηλωμένος στις αρχές της ανοικτής κοινωνίας. Ωστόσο, δυσκολεύεται κανείς να συνδυάσει την αφοσίωση στον πλουραλισμό με το δημαγωγικό πάθος που επιδεικνύει ο Μίλτσιν πάνω στο ζήτημα της μακεδονικής ταυτότητας. Ο ίδιος μου έδωσε πολύ προπαγανδιστικό υλικό σχετικά με τη ΠΓΔΜ και την Ελλάδα (που περιλάμβανε και μια συλλογή κειμένων που τιτλοφορούνταν «Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν κατάγονται από τους Αρχαίους Έλληνες»).

Οι προσπάθειες για την επίλυση της συνεχιζόμενης διπλωματικής διένεξης με την Ελλάδα συμπεριλάμβαναν και διμερείς συνομιλίες για την υιοθέτηση μιας σύνθετης ονομασίας όπως είναι οι «Μακεδονία του Βαρδάρη» και «Νέα Μακεδονία». Όμως, σε μια συνέντευξη που πήρα από τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης Μπράνκο Τσερβενκόφσκι, στην οποία παρίστατο και ο Μίλτσιν, οι δύο άνδρες επέμεναν ότι το όνομα δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Ο Μίλτσιν μάλιστα δήλωσε: «Εάν αλλάξουν το όνομα, θα πάω στα βουνά και θα πολεμήσω με τους αντάρτες!». 

Τόσο έντονος φανατισμός δεν συνηθίζεται στα ιδρύματα. Στον βαθμό που, σύμφωνα με τους κανόνες του I.R.S. (σ.τ.μ. φορολογική υπηρεσία των Η.Π.Α.) , τα ιδρύματα του Σόρος απαλλάσσονται από φορολογικές υποχρεώσεις και λαμβάνουν αφορολόγητες δωρεές (από τον ίδιο τον Σόρος), δεν μπορούν να αναμειγνύονται στις περισσότερες μορφές πολιτικής δραστηριότητας […]. Ο Λούπκο Γκεοργκιέφσκι, ηγέτης της δεξιάς τάσης του αντιπολιτευτικού κόμματος V.M.R.O. (Διεθνής Επαναστατική Μακεδονική Οργάνωση), κατηγορεί το ίδρυμα του Σόρος ότι αποτελεί ουσιαστικά μία «μηχανή κυβερνητικής υποστήριξης». Σχεδόν όλες οι επιχορηγήσεις, υποστηρίζει, πηγαίνουν σε όσους σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το κυβερνών κόμμα. Σχετικά μ’ έναν τηλεοπτικό σταθμό που υποστηρίζεται από τον Σόρος, τον Α1, ο Γκεοργκιέφσκι δήλωσε ότι: «[ο σταθμός] συνιστά μια πραγματική εναλλακτική λύση σε ό,τι αφορά το πολιτιστικό του πρόγραμμα. Αλλά στο πολιτικό του πρόγραμμα… βλέπει κανείς τους υπουργούς της παρούσας κυβέρνησης να εμφανίζονται πιο συχνά απ’ ό,τι στην κρατική τηλεόραση».[…]

Από το φθινόπωρο του 1992, ο Σόρος πιέζει έντονα τις Ηνωμένες Πολιτείες να αναγνωρίσουν την Π.Γ.Δ.Μ. ως Μακεδονία, ενώ η Ελλάδα θεωρούσε ότι η αναγνώρισή της δεν πρέπει να προκύψει πριν προβεί στις αναγκαίες παραχωρήσεις η άλλη πλευρά σε σχέση με το όνομα, το σύνταγμα και τη σημαία. Τον προηγούμενο Φεβρουάριο, ο πρόεδρος Κλίντον συμφώνησε ν’ αναγνωρίσει τη «Μακεδονία» ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας – σε μια προσπάθεια να δείξει ότι δεν θέλει να βλάψει καμία πλευρά. Η Ελλάδα απάντησε με την επιβολή εμπάργκο και ο Κλίντον, έπειτα από συνάντηση που είχε με μέλη του ελληνοαμερικανικού λόμπι, πάγωσε τις διαδικασίες της αναγνώρισης.

Εκείνη τη στιγμή, ένα πρόσωπο, υψηλά ιστάμενο στην κυβέρνηση Κλίντον, μου είπε ότι ο Σόρος μεγιστοποίησε τις προσπάθειές του: «Έγραψε μια αιχμηρή επιστολή στον πρόεδρο, παραλληλίζοντας την πολιτική του με εκείνη του κατευνασμού που επέδειξαν οι Δυτικές Δυνάμεις έναντι της Γερμανίας το 1938», μου είπε το πρόσωπο αυτό. […] Σε δημόσιες εμφανίσεις του κατήγγελλε την Ελλάδα και το ελληνοαμερικανικό λόμπι. Ασκούσε πίεση στον Στρόουμπ Τάλμποτ και σε άλλα στελέχη του Στέιτ Ντηπάρτμεντ και του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας. Στις συναντήσεις του Μπρέτον-Γουντς, στην Ουάσιγκτον, τον περασμένο Ιούλιο, ο Σόρος δούλεψε με επιμονή παρασκηνιακά, προσπαθώντας να πείσει κάποια μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να βοηθήσουν την Π.Γ.Δ.Μ. (Η Ελλάδα, που κατείχε τότε την προεδρία της Ένωσης, έθεσε βέτο σε κάθε τέτοια προσπάθεια).

Βέβαια, δεν ήταν όλες οι προσπάθειες του Σόρος δημόσιες. Η χρηματοδοτούμενη από αυτόν οργάνωση, Action Council for Peace in the Balkans, δραστηριοποιήθηκε έντονα στην Π.Γ.Δ.Μ. Τον Φεβρουάριο του 1994, εξέδωσε τη «Λευκή Βίβλο για τη Μακεδονία», η οποία υποστήριζε τις θέσεις της κυβέρνησης της Π.Γ.Δ.Μ. εναντίον της Ελλάδος. Η έκθεση αυτή κυκλοφόρησε στον Λευκό Οίκο, στα γραφεία των υπουργείων, στο Κονγκρέσο και σε εκατοντάδες ανθρώπους των Μ.Μ.Ε. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Μάιο, το ίδιο ίδρυμα εξέδωσε και άλλη έκθεση που επίσης υποστήριζε την ΠΓΔΜ. Σύμφωνα με το κείμενο στο οπισθόφυλλο, η έκθεση είχε προετοιμαστεί από μια «ανεξάρτητη αντιπροσωπεία και των δύο πλευρών». […]

Λίγοι θα διαφωνούσαν με την υψηλή προτεραιότητα που είχε δώσει ο Σόρος στο να σταθεροποιήσει την κατάσταση στην Π.Γ.Δ.Μ. Γιατί, εάν ξεσπούσαν εντάσεις ανάμεσα στη σλαβική πλειοψηφία και την ισχυρή αλβανική μειονότητα, η σύγκρουση αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν ευρύτερο βαλκανικό πόλεμο –στον οποίο θα μπορούσαν να εμπλακούν η Αλβανία, η Σερβία, η Βουλγαρία, η Τουρκία και η Ελλάδα», ανέφερε μεταξύ των άλλων στο δημοσίευμά της η αμερικανική επιθεώρηση «The New Yorker.