Ένα προφητικό άρθρο για την κρίση.

To εκπληκτικό προφητικό κείμενο που ακολουθεί, για την οικονομική κρίση, για το ποιος επωφελείται από αυτήν, για το φόβο που έχει φωλιάσει στη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, για τη μεσαία τάξη που εξαφανίζεται για χάρη των λίγων, για τα γκρεμισμένα όνειρα και ελπίδες των νέων μας, δεν είναι σημερινό, αλλά πριν 2,5 χρόνια, στις 7 Οκτωβρίου 2008. Και δεν γράφτηκε από μία ελληνίδα στο εσωτερικό της χώρας, γιατί γυναίκα το συνέταξε, αλλά από μία φίλη Ομογενή που ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες πολλές δεκαετίες τώρα. Το «βλαμμένο ανθρωπάκι» που αναφέρει, είναι ο πρώην αμερικανός πρόεδρος Τζωρτζ Μπους. Εάν τον αντικαταστήσουμε με τα ονόματα των Καραμανλήδων, των Παπανδρέου και όλων των πρωθυπουργών του δικομματισμού, που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, θα έχουμε το προφίλ αυτού που, σύμφωνα με την Ελληνοαμερικανή φίλη,  «κατάφερε να ρίξει μία τόσο μεγάλη χώρα τόσο χαμηλά».  Όμως, ας διαβάσουμε ολόκληρο το άρθρο της Ομογενούς μας με τίτλο «Σκόρπιες σκέψεις για την οικονομική κρίση». Γράφει:

«Οι καιροί είναι δύσκολοι και έφτασε η ώρα των μεγάλων ανατροπών. Όχι από επάνω προς τα κάτω, αλλά όπως είναι το σωστό, από κάτω προς τα επάνω. Οι κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν χωρίς να γίνεται πραγματική αλλαγή. Υποσχέσεις για αλλαγή στην εκάστοτε προεκλογική εκστρατεία, μεγάλα λόγια για να γίνεται νόμιμη ψηφοθηρία, άντε και κανένας καινούργιος νόμος για να λένε ότι κάτι άλλαξαν, αλλά τελικά ο λαός την μόνη αλλαγή που βλέπει είναι να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Και η «μεσαία τάξη» να πληρώνει με τους φόρους της την αλαζονεία των πλουσίων και τα μηδαμινά κυβερνητικά βοηθήματα των φτωχών. Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει πλέον μεσαία τάξη... Τι λεω; Τι σε λίγα χρόνια; Η μεσαία τάξη πήρε την κάτω βόλτα και κοιτάει τους κόπους μιας ζωής να εξανεμίζονται μέσα στον κυκεώνα της τεράστιας οικονομικής κρίσης που μαστίζει ολόκληρο τον κόσμο.
Για να αλλάξει πραγματικά κάτι πρέπει ο λαός να είναι έτοιμος να επαναστατήσει. Να μπει μέσα στο πετσί του η ανέχεια και το αδιέξοδο, να νιώσει στο μεδούλι του την αδικία και την αγανάκτηση. Να θέλει να κάνει ένα βήμα μπροστά και να τον πηγαίνει η κυβέρνηση του δέκα βήματα πίσω. Να γίνονται τα μικρά του όνειρα άπιαστα και τα μεγάλα να σβήνουν τελείως από την σκέψη του. Να σπάει το κεφάλι του να βρει λύση στα αδιέξοδα τα οικονομικά και να μην του μένει ούτε μια όμορφη σκέψη για κάτι άλλο. Να ξέρει ότι για το παιδί του θα έδινε την ζωή του και να μην είναι πλέον σίγουρος αν θα μπορεί να του προσφέρει τα πιο απλά. Ποιος λαός θα επαναστατήσει πρώτος;
Δεν φοβήθηκα ποτέ στην ζωή μου. Δούλεψα πολύ και τα κατάφερα. Ξαφνικά νιώθω τον μεγαλύτερο φόβο. Τι θα συμβεί στην οικογένεια μας, στην δουλειά μας, στις οικονομίες μας; Θα καταφέρουμε να αντεπεξέλθουμε στην δόση του σπιτιού, στους λογαριασμούς, στην πληρωμή του πανεπιστημίου των παιδιών μας; Θα βγουν τα όνειρα της επιστροφής αληθινά ή θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής στα γεράματα; Αύριο, μεθαύριο, πως θα τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε αύριο; Όλοι οι γνωστοί και φίλοι ζουν με την ίδια αγωνία, οι συνάδελφοι προσπαθούν να διαβάσουν το μέλλον τους μέσα από τις παραγγελίες που έρχονται. Η ζωή μας άλλαξε χωρίς πραγματικά να έχει αλλάξει κάτι συγκεκριμένο. Και αυτή η αβεβαιότητα μας παραλύει από φόβο.
Κι έχω και αυτή την μόνιμη καχυποψία ότι όλα είναι φτιαχτά από μια ελίτ κλίκα που αποφασίζει το μέλλον του κόσμου. Γιατί δεν μπορώ να χωνέψω ότι ένα γλοιώδες βλαμμένο ανθρωπάκι και η παρέα του κατάφεραν να ρίξουν μια τόσο μεγάλη χώρα τόσο χαμηλά... Και να παρασύρουν μαζί τους και τον υπόλοιπο κόσμο. Πως τα κατάφερε, πως τον αφήσαμε να τα καταφέρει; Αυτόν τον ηλίθιο ποιος θα τον δικάσει; Αυτός ο λαός πότε θα ξυπνήσει από την λήθη της καθημερινότητας του;»