Από το πρωί της Πέμπτης 7 Απριλίου 2011, οπότε άρχισαν οι δύο συνεχόμενες 48ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις των δημοσιογράφων και των άλλων εργαζόμενων στα ΜΜΕ όλης της χώρας, διαβάσαμε και ακούσαμε του κόσμου τις τερατολογίες: Ότι λέει η απεργία γίνεται για… πονηρούς σκοπούς, καθώς αυτό ειδικά το τετραήμερο θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα και τα ΜΜΕ φιμώνονται για… να μην πληροφορηθεί ο λαός το γεγονός! Ή πάλι ότι στη χώρα θα ξεσπάσουν ταραχές οι οποίες θα... καλυφτούν λόγω της απεργίας. Κι ακόμη ότι θα… ανεξαρτοποιηθεί ένα κομμάτι της ελληνικής επικράτειας! Τέτοιες αηδίες και αρλούμπες.
Και κανείς από όλους αυτούς τους ανεγκέφαλους που τα διαδίδουν όλα αυτά αλλά και τους άλλους, τους χαζούς, που κάθονται και τα χάφτουν, δεν σκέφτηκε ότι και οι δημοσιογράφοι είναι άνθρωποι. Ότι είναι εργαζόμενοι που αντιμετωπίζουν πάρα πολύ σοβαρά προβλήματα, ακόμη και επιβίωσης και χιλιάδες από αυτούς βρίσκονται ήδη στο κατώφλι της ανεργίας. Με συνέπεια να αναγκάζονται να καταφύγουν στο ιερό δικαίωμα της απεργίας, μήπως και περισώσουν κάτι αλλά και για να προστατεύσουν την αξιοπρέπειά τους.
Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα, παρακολουθούμε να αυξάνουν στο διαδίκτυο αλλά και σε εφημερίδες άρθρα, σχόλια και επιστολές με απόψεις επικριτικές για το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου της χώρας. Και κάποιους, τους βλέπουμε από άγνοια ή ηθελημένα, να κατηγορούν το σύνολο των 7.000 περίπου Ελλήνων δημοσιογράφων για «διαπλοκή», «χρηματισμό», «αργομισθία» και «παραπληροφόρηση».
Μπορεί όντως να υπάρχουν ελάχιστοι τέτοιοι κάκιστοι δημοσιογράφοι, που να επέδειξαν ανάρμοστη συμπεριφορά και να έχουν εμπλακεί σε παρόμοιες καταδικαστέες πράξεις, μετατρέποντας το λειτούργημα σε «οίκο εμπορίου». Όμως αυτοί είναι ελάχιστοι, μία θλιβερή μειοψηφία, που ντροπιάζει το σώμα και που σε τίποτα δεν εκφράζει την πορεία, τις αγωνίες και τη στάση των σκληρά αγωνιζόμενων για το λειτούργημα και την επιβίωσή τους δημοσιογράφων.
Όταν αποκαλύπτεται ότι υπάρχουν κάποιοι επίορκοι δικαστές ή αστυνομικοί ή γιατροί, δεν μπορούμε να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι και να κατηγορούμε συλλήβδην όλους τους συναδέλφους τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους δημοσιογράφους.
Βέβαια όσοι εκβάλουν κραυγές και ρίχνουν τον λίθο του αναθέματος κατά των λειτουργών της ενημέρωσης, δεν λαμβάνουν υπόψη τους ότι εκτός από τους 10-12 τηλεαστέρες, που βλέπει ο κόσμος στο γυαλί, παρακολουθεί το συνεχές εμετικό λιβάνισμά τους προς τα κέντρα εξουσίας, πληροφορείται για τις υπέρογκες αμοιβές τους και βγάζει λανθασμένα συμπεράσματα και γενικεύσεις, οι υπόλοιποι 7.000 Έλληνες δημοσιογράφοι που υπάρχουν σε όλη τη χώρα, στη συντριπτική πλειοψηφία τους αμείβονται με μισθούς πείνας των 700 και 800 ευρώ. Χώρια που ζουν και σε καθεστώς διαρκούς ανασφάλειας και αβεβαιότητας, λόγω της φοβερής κρίσης που μαστίζει τον χώρο του Τύπου. Με εκατοντάδες ήδη άνεργους δημοσιογράφους και πολλούς, χιλιάδες ακόμη, να αγωνιούν για το τι θα ξημερώσει η αυριανή μέρα.
Πρέπει στο σημείο αυτό να πούμε ότι σχετικά με τα φαινόμενα διαπλοκής και χειραγώγησης της ενημέρωσης, υπεύθυνοι δεν είναι οι δημοσιογράφοι, αλλά οι εκάστοτε κυβερνήσεις και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Καθώς αυτοί έχουν διαμορφώσει τους όρους και τις συνθήκες λειτουργίας των ΜΜΕ και αυτοί ευθύνονται κυρίως για την ύπαρξη των όποιων μηχανισμών διαπλοκής.
Εδώ ίσως βρίσκεται η ευθύνη των Ενώσεων Συντακτών που δεν βγαίνουν ανοιχτά και δημόσια, κάθε που διατυπώνονται παρόμοια επικριτικά σχόλια, για να θυμίσουν τον Κώδικα Δεοντολογίας που ορίζει ότι οι δημοσιογράφοι, πρέπει:
«Να ασκούν τη δημοσιογραφία ευσυνείδητα και να δείχνουν διαγωγή, συμπεριφορά και ήθος, να υπερασπίζονται την ελευθεροτυπία και να αγωνίζονται κατά της λογοκρισίας, να μην επιδιώκουν προσωπικά πλεονεκτήματα, να μη χρησιμοποιούν παράνομα και ηθικά καταδικασμένα μέσα για να εξασφαλίσουν επαγγελματικά προνόμια, να μην δέχονται δώρα αναφορικά με τη δημοσιογραφική τους εργασία».
Ίσως πάλι θα έπρεπε οι Ενώσεις Συντακτών - για να μην παίρνει η μπάλα το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου- κάθε φορά που κάποιος δημοσιογράφος παρασπονδεί, να ανακοινώνουν δημόσια τις αποφάσεις των Πειθαρχικών Συμβουλίων για την οριστική διαγραφή μελών τους που δεν σεβάστηκαν το Καταστατικό των Ενώσεων. Όπως συνέβη με την απόφαση που ελήφθη στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ για τη διαγραφή μέλους της, γνωστής «τηλεπερσόνας», που διαφήμιζε εταιρία ρούχων.
Θεωρούμε λοιπόν, μετά από μία διαδρομή 45 χρόνων υπεύθυνης δημοσιογραφικής πορείας, πως είναι απαράδεκτο και αποπροσανατολιστικό, να τα βάζει κανείς με το σύνολο των Ελλήνων δημοσιογράφων, διατυπώνοντας μάλιστα και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, εξαιτίας της συμπεριφοράς λίγων που το λειτούργημα το κατάντησαν εμπόριο. Και το μόνο που μπορούμε να πούμε για όσους λιθοβολούν τους λειτουργούς της ενημέρωσης, είναι «Κάτω τα χέρια από τους δημοσιογράφους» και «Συμπαράσταση στους αγωνιζόμενους για επιβίωση λειτουργούς της ενημέρωσης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου