Τα ηλιοβασιλέματα της Θεσσαλονίκης

Η Θεσσαλονίκη σε αντίθεση με την Αθήνα, υπήρξε μια πόλη που βίωσε την πολυπολιτισμικότητα, μια πόλη που γνώρισε κατακτητές και καταστροφές, αίγλη και οικονομική ευρωστία και μια πόλη που έχει συνθέσει την ιστορία της από τη διαφορετικότητα των κατοίκων της. 
Υπήρξε ανοιχτή πόλη στους δύο κόσμους, της Δύσης και της Ανατολής, και αποτέλεσε σταθμό για όλους τους λαούς που πέρασαν απ΄ αυτήν. Βυζαντινοί, Φράγκοι, Οθωμανοί, Εβραίοι, όλοι αυτοί άφησαν και πήραν από τον πολιτισμό της, από την πολιτιστική της κληρονομιά, από τις ιστορίες και τις παραδόσεις του λαού της. Υπήρξε σταυροδρόμι εθνοτήτων και θρησκειών, και έχουν μείνει πολυάριθμα μνημεία στο ιστορικό της κέντρο. 

Η Θεσσαλονίκη είναι φημισμένη, ακόμη και στους ξένους περιηγητές, για τη μελαγχολική της ατμόσφαιρα, όπως είναι φημισμένη και για τα πανέμορφα ηλιοβασιλέματά της, τα οποία τα απολαμβάνεις από μια παραλία πραγματικά ανοιχτή στους ανθρώπους όπως είναι αυτή της Θεσσαλονίκης και όχι ένα απρόσωπο και ψυχρό παραλιακό μέτωπο όπως της Αθήνας...

Άλλωστε η παραλία της ειδικότερα και η Θεσσαλονίκη γενικότερα έχει χιλιοτραγουδιθεί μέσα στην ιστορία. Ο πληθυσμός της είναι κυρίως εργατικός, έτσι δικαιολογείται και το «φτωχομάνα» που της αποδόθηκε από το Μ. Χιώτη το οποίο δεν χρησιμοποιείται καθόλου υποτιμητικά αφού βαδίζει παράλληλα με το «εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά» και με το «έχεις τα πιο όμορφα κορίτσια στο ντουνιά».
Η μελαγχολική ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης, δεν γίνεται αντιληπτή από τον καθένα. Πρέπει οι «δέκτες» σου να είναι ανοικτοί και καταλλήλως συντονισμένοι για να την «πιάσουν». Να μπορείς να διαισθάνεσαι την πόλη ως έναν «χρονο-οργανισμό», όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι ένα. Όσοι άνθρωποι έζησαν σε μια πόλη άφησαν σ’ αυτήν το «στίγμα» τους. Η Θεσσαλονίκη βρίθει αστικών μύθων (urban legends), φυσικό άλλωστε ως πόλη των κάστρων, των πύργων, των βυζαντινών εκκλησιών, των αρχαίων ερειπίων, των νεκροταφείων και των υπόγειων στοών...

Στην ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης υπάρχει μια παράξενη ενεργειακή φόρτιση, ιδιαίτερα αντιληπτή από τους ρομαντικούς και τους μυστικιστές, που προδιαθέτει για εσωτερικές ενατενίσεις, ιδεολογικές ζυμώσεις, συνθέσεις και συγκρητισμούς.