"Κανένα παιδί σε κελί"

Οι μπάλες και τα παπούτσια, είναι κολλημένα ακόμη στα
συρματοπλέγματα των φυλακών ανηλίκων !! 

Θέλουμε να ενώσουμε τη φωνή μας με όλους εκείνους που ζητούν την κατάργηση των φυλακών ανηλίκων και την αντικατάσταση του βάρβαρου και απάνθρωπου αυτού μέτρου με εναλλακτικούς θεσμούς ισότιμης και δημιουργικής ένταξης των παιδιών και των εφήβων στο κοινωνικό σύνολο. Είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας, στον 21^ο αιώνα να διατηρούμε κάτεργα και Βαστίλες για παιδιά και έφηβους, που με τη θέρμη της παιδικής και εφηβικής τους ηλικίας, μπορεί να υπέπεσαν σε κάποιο παράπτωμα ή κάποια αξιόποινη πράξη. Και να μην τους δίνουμε τη δυνατότητα να αντιληφθούν το ατόπημά τους, ώστε να μετανοήσουν και να μην το επαναλάβουν.

Σας μεταφέρουμε εδώ την έκκληση με τίτλο «Κανένα παιδί σε κελί» που έστειλαν στο e-mail μας κάποιοι συγγενείς ανήλικων κρατουμένων και το οποίο προσυπογράφουμε με τα δυό μας χέρια:
«Εκατοντάδες παιδιά, ναι στην κυριολεξία παιδιά, βρίσκονται αυτή τη στιγμή μέσα σε υγρές και σκοτεινές φυλακές. Το «σωφρονιστικό σύστημα» δεν κάνει, βλέπετε, διακρίσεις. Διακατέχεται σε όλα τα επίπεδα από την ίδια «τυφλή», εκδικητική και τιμωρητική αντίληψη. Κάνει πως δεν βλέπει ότι οι φυλακές ανηλίκων είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνικά άδικης πολιτικής, που δημιουργεί τους όρους και τις προϋποθέσεις για την «παραβατικότητα». Κάνει πως δεν βλέπει ότι οι φυλακές ανηλίκων είναι ο προθάλαμος για τις φυλακές ενηλίκων. Κάνει πως δεν βλέπει ότι η απουσία ενός δικτύου πρόληψης, φροντίδας και προστασίας του παιδιού και του εφήβου, είναι αυτή που εντείνει τη φτώχεια, τις ανισότητες και τις διακρίσεις.
Λύση δεν μπορεί να είναι ο εγκλεισμός και η τιμωρία. Λύση δεν μπορεί να είναι η δια της βίας «συμμόρφωση». Λύση δεν μπορεί να είναι η παραμονή των εφήβων σε κελιά χωρίς μόρφωση και ιατρική φροντίδα.
Διεκδικούμε την κατάργηση των φυλακών ανηλίκων και τη δημιουργία εναλλακτικών θεσμών ισότιμης και δημιουργικής ένταξης των παιδιών και των εφήβων στο κοινωνικό σύνολο». 

Aπό το πολύ καλό www.theschooligans.gr, αντιγράφουμε το γράμμα που έστειλε ένας ανήλικος κρατούμενος:

 «Οχτώ ημέρες πριν από το δικαστήριο και δεν έχω όρεξη, δεν έχω μυαλό για τίποτα. Δεν βγαίνω από το κελί, δεν μιλάω σε κανέναν, είμαι μόνος μου με τις σκέψεις μου.

Σκέφτομαι συνέχεια πώς θα πάει το δικαστήριο, τι θα κάνω αν καταδικαστώ και τι θα κάνω αν αποφυλακιστώ. Αυτό είναι που με σκοτώνει. Όταν σκέφτομαι τι θα έκανα αν ήμουν έξω… Φαντάζομαι τη μητέρα μου να κάθεται δίπλα μου. Με τους φίλους μου να διασκεδάζουμε όλοι μαζί. Θα έβλεπα κόσμο, όλων των ηλικιών, θα μύριζα τον καθαρό αέρα, θα χάζευα τη θέα της θάλασσας.

Πολλές φορές προσποιούμαι ότι αποφυλακίζομαι. Αφήνω αυτή την πόρτα που με χωρίζει από την κοινωνία πίσω μου και τότε όλα αλλάζουν. Είμαι ελεύθερος, αισθάνομαι ότι πετάω, αγκαλιάζω τους δικούς μου και χαμογελάω από χαρά. Αλλά τώρα έρχεται πάλι η σκιά του δικαστηρίου. Όλα μου τα όνειρα κρίνονται από μία απόφαση - μία λέξη. Είδες τι σου κάνει ο πρόεδρος με μία λέξη! Σου λέει ένα “ισόβια” και πάνε όλα».