Περαία, Μπαξές.....

Από την εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» αλιεύσαμε ένα πολύ όμορφο κείμενο, που αναφέρεται στην περιοχή του Δήμου Θερμαϊκού και υπογράφεται από τον δημοσιογράφο κ. Μάκη Βοϊτσίδη, πρόεδρο της Ένωσης Συντακτών Ημερησιων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης (ΕΣΗΕΜΘ). Στο άρθρο αυτό ο συντάκτης του, αφού αναφέρεται στην  άναρχο τρόπο που κατοικήθηκε η ανατολική ακτή του Θερμαϊκού («σε κάποιες περιοχές, πρώτα έγιναν οι πολυκατοικίες και μετά έφτασαν το νερό, το ηλεκτρικό, οι δρόμοι και το δίκτυο αποχέτευσης», παρατηρεί ορθώς) σημειώνει ότι θα πρέπει να δοθεί βαρύτητα στις συγκοινωνίες για να μπορέσουν να ανασάνουν η Περαία, οι Νέοι Επιβάτες και τα άλλα δημοτικά διαμερίσματα. Και πρωτίστως να γίνει η θαλάσσια συγκοινωνία.
Γράφει συγκεκριμένα ο Μάκης Βοϊτσίδης:

«Από την εποχή που η «Λευκή», η «Ιουλία», η «Καμέλια» και ο «Αλέξανδρος» έφευγαν μπροστά από το Λευκό Πύργο και πήγαιναν «Περαία, Μπαξέ, Αγιατριάδα», πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια. Η Θεσσαλονίκη έγινε μια άλλη πόλη. Απέναντί της, στο Θερμαϊκό, δε βρίσκονται μικρά ψαροχώρια, κατοικημένα από Θρακιώτες πρόσφυγες, αλλά κοτζάμ προάστια, με συγκροτήματα πολυκατοικιών. Και τα «καραβάκια» που στοίχειωσαν στο συλλογικό υποσυνείδητό της, για τους παλαιότερους ως ανάμνηση, για τους νεότερους ως αφήγηση, έγιναν πάλι θέμα συζήτησης. Αυτήν τη φορά όχι για το κυριακάτικο μπάνιο αλλά για το καθημερινό «πηγαινέλα».

Η οικιστική ανάπτυξη του ευρύτερου δήμου Θερμαϊκού είναι χαρακτηριστική της προχειρότητας με την οποία γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα. Χιλιάδες στρέμματα εντάχθηκαν στο σχέδιο, ιλιγγιώδεις περιουσίες δημιουργήθηκαν από το χωράφι που κάποτε το Δημόσιο παραχώρησε στον πρόσφυγα παππού για να καλλιεργεί παντζάρια, αλλά για τις υποδομές δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Το μέλημα της τοπικής αυτοδιοίκησης ξεκινούσε και τελείωνε στο πώς θα αποκτήσουν οι τοπικές κοινωνίες ξεκούραστες υπεραξίες. Σε κάποιες περιοχές πρώτα έγιναν οι πολυκατοικίες και μετά έφτασαν το νερό, το ηλεκτρικό, οι δρόμοι και το δίκτυο αποχέτευσης. Και για συγκοινωνία, ούτε κουβέντα. Σε μια σοβαρή χώρα, πρώτα θα κατασκεύαζαν τις υποδομές και, αφού έφτανε ο προαστιακός σιδηρόδρομος, μόνο τότε θα άναβε το «πράσινο φως» για την ανοικοδόμηση. Εδώ, ως συνήθως, όλα αφέθηκαν στα λεωφορεία και σ' ένα δρόμο που αλλού είναι σαν διάδρομος απογειώσεως αεροπλάνων και αλλού εξέλιξη του παλιού καρόδρομου. Οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που πηγαινοέρχονται καθημερινά στο πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης έχουν μικρά περιθώρια να διαλέξουν. Ή θα χρησιμοποιήσουν ΙΧ και στο ύψος του Φοίνικα τα νεύρα τους θ' αρχίσουν να τεντώνονται ή θα επιβιβαστούν σε δύο λεωφορεία και θα φτάσουν στο κέντρο σε πάνω από μία ώρα – συνήθως όρθιοι.

Με τους συνηθισμένους ρυθμούς των ελληνικών μεγάλων έργων, το μετρό θα φτάσει στην Περαία σε καμιά εικοσαριά χρόνια. Μέχρι τότε, η μόνη υλοποιήσιμη εναλλακτική μορφή μετακίνησης είναι η θαλάσσια συγκοινωνία. Μπορείς να κατηφορίζεις με τα πόδια στην παραλία του Μπαξέ και το πολύ σε μισή ώρα να βρίσκεσαι στο κέντρο της πόλης. Χωρίς άγχος, χωρίς ορθοστασία και με δικό σου ελεύθερο χρόνο που, για κάποιους ανθρώπους, είναι σπάνιος. Οπως συμβαίνει στο Βανκούβερ, στη Στοκχόλμη, στο Αμβούργο και σε δεκάδες άλλες πόλεις που γεωγραφικά μοιάζουν στη Θεσσαλονίκη.

Τώρα, αν τα πλοία πηγαινοέρχονται μισοάδεια, αυτή είναι μια άλλη ελληνική ιστορία».