Πολλές ώρες δουλειάς αλλά χωρίς παραγωγικότητα

Θέλαμε να σχολιάσουμε κάποια συγκριτικά στοιχεία που είδαμε να δημοσιεύονται τις τελευταίες ημέρες, με στοιχεία της Eurostat, σχετικά με το πόσο δουλεύουμε εμείς οι Έλληνες, σε σύγκριση με τους άλλους Ευρωπαίους.  Καθώς προκύπτει ότι μπορεί να εργαζόμαστε πολύ περισσότερες ώρες, όμως έχουμε τη χαμηλότερη παραγωγικότητα. Είδαμε όμως στο "Βήμα" ένα πολύ ωραίο άρθρο για το θέμα αυτό, γραμμένο από τον συνάδελφο και φίλο μας, Δημήτρη Δανίκα και αποφασίσαμε να σας το μεταφέρουμε αυτούσιο. Απολαύστε την πέννα του:

"Αποκάλυψη τώρα! Το διάβασα και δεν το πίστευα. Και όμως, οι Ελληνες δουλεύουν περισσότερο από τους Ευρωπαίους. Ποιος το γράφει; Η «Wall Street Journal». Ποιος, με στοιχεία, το αποδεικνύει; Η Εurostat. Δηλαδή. Ο Ελληνας 42 ώρες εβδομαδιαίως στη δουλειά. Ο Ισπανός 39, ο Γερμανός 36 και ο Ολλανδός 31. Τι σημαίνει αυτό; Εξωτερικά ότι ο Ολλανδός είναι τεμπέλης. Πριτς! Σας γελάσανε. Από μόνοι τους αυτοί οι αριθμοί πλαστογραφούν την πραγματικότητα. Γιατί; Επειδή δεν λαμβάνουν υπόψη τους την παραγωγικότητα. Δηλαδή. Ο Ελληνας «πεθαίνει» στη δουλειά, αλλά συγκριτικά με τον «τεμπέλη» Ολλανδό παράγει τα μισά λεφτά. Τουτέστιν, για κάθε ώρα εργασίας 18,5 euros ο Greek, 39,5 ο Dutch. Παραπάνω από τα διπλά. Για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος η τεχνολογία και η τεχνογνωσία. Εμείς με το κατσαβίδι και τον αραμπά. Ο Γερμανός με τη διαστημική τεχνολογία και τη Μercedes. Που σημαίνει, με λιγότερο κόπο περισσότερη αποδοτικότητα, καλύτερο προϊόν, ανταγωνιστική οικονομία. Αυτό που με μια λέξη το λένε «υποδομές». Πρώτα φτιάχνεις τα θεμέλια και τον φέροντα οργανισμό και ύστερα αγοράζεις μπάνια, έπιπλα και δίπορτα ψυγεία. Ετσι ξεκινάει κάθε σοβαρή χώρα. Εμείς, δηλαδή οι κυβερνήσεις, αρχίσαμε από τους λουτροκαμπινέδες με μάρμαρα Διονύσου. Που πάει να πει, ο Ελληνας σκοτώνεται προκειμένου να αναπληρώσει με τον ιδρώτα του, το άγχος του και την υγεία του τα στοιχειώδη, για τα οποία θα έπρεπε να είχε φροντίσει ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του. Ο δεύτερος λόγος είναι η γραφειοκρατία, η δυσλειτουργία, η καμαρίλα και η αναξιοκρατία. Πολλές σφραγίδες, πολλά χαρτιά, πολλοί φάκελοι, πολλά φακελάκια, πολλοί καφέδες, πολλά τηλεφωνήματα και πολλές συνταγές μαγειρικής. Το συμπέρασμα τόσο θλιβερό όσο και το χρέος το οικονομικό. Πάνε στράφι η δουλειά μας, ο ιδρώτας μας, ο κόπος μας, η αγωνία μας και ο μόχθος μας. Σαν να σπας πέτρες σε κάτεργα εργασίας «για ένα πουκάμισο αδειανό», για ένα κράτος χωρίς στόχο και προορισμό. Δουλεύεις και παράγεις αέρα κοπανιστό!