Ιδιαίτερες σχέσεις και "μπίζνες" με τη χούντα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, είχε ο δικτάτορας της Λιβύης Μοαμάρ Καντάφι, αμέσως μετά το πραξικόπημα της 1ης Σεπτεμβρίου 1969 και την κατάληψη της εξουσίας στη χώρα του. Θεωρώντας προφανώς ότι είχε να κάνει με ένα "συγγενικό καθεστώς", δεδομένου ότι είχε ακολουθήσει τη συνταγή αρπαγής της εξουσίας με πραξικοπηματικό τρόπο, τον ίδιο που είχε ακολουθήσει 2,5 χρόνια πριν στην Ελλάδα η "τρόϊκα" Παπαδόπουλος-Παττακός-Ιωαννίδης.
Οι σχέσεις του Καντάφι με τη χούντα ήταν τέτοιες, ώστε όπως προκύπτει από τα αρχεία του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, ο δικτάτορας Δημήτριος Ιωαννίδης στις συνομιλίες του με τον σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα και τους ομογενείς πράκτορες της υπηρεσίας, είχε αρχίσει να επαινεί τον Μοαμάρ Καντάφι, με αποτέλεσμα να σημάνει συναγερμός στα γραφεία των ΗΠΑ που ασχολούνταν με την Ελλάδα. Μάλιστα, στην Ουάσιγκτον είχε φτάσει η πληροφορία της δημιουργίας στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, ομάδας «κανταφικών» αξιωματικών, οι αντιλήψεις των οποίων ταυτίζονταν απόλυτα με τις ιδέες του ηγέτη της Λιβύης.
Η συνεργασία Χούντας-Καντάφι ήταν τέτοια, ώστε σε μία συνομιλία που είχε ο τότε αμερικανός πρόεδρος, Ρίτσαρντ Νίξον με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσιγκερ στις 17 Ιουλίου 1974 να του λέει ο Κίσιγκερ ότι: «Εάν καταρρεύσουν οι Ελληνες (σ.σ.: η χούντα), τότε η αριστερά θα μπορούσε να αναλάβει την εξουσία (στην Ελλάδα), ή ένα μάτσο «κολονέλοι» που έχουν σχέση με τον Καντάφι»...
To χουντικό καθεστώς των Συνταγματαρχών, μάλιστα, είχε αποστείλει μεσούσης της δικτατορίας στην Τρίπολη της Λιβύης τον γνωστό ακροδεξιό δικηγόρο Κωνσταντίνο Πλεύρη, αρχηγό της νεοφασιστικής οργάνωσης "4η Αυγούστου" και σύμβουλο ενός από τους πρωταγωνιστές της Χούντας, του συνταγματάρχη Λαδά, προκειμένου να συσφίξει τους δεσμούς των δύο καθεστώτων.
Ο Πλεύρης θα επιστρέψει στην Αθήνα ενθουσιασμένος από το ραντεβου του με τον Κανταφι (απο τον οποιο θα φιλοξενηθεί άπειρες φορες στη συνέχεια) και θα πιέσει Λαδά και Παπαδόπουλο να ακολουθήσουν κάποιες μεθόδους που εφάρμοζε το νέο καθεστώς στη Λιβύη. Αποτέλεσμα εκείνων των επαφών, ήταν και οι ελληνικές επενδύσεις που έγιναν στη Λιβύη από επιχειρηματίες, μετά από παρότρυνση του χουντικού καθεστώτος, που υπολόγιζε ότι σε αντάλλαγμα θα είχε καλύτερη πρόσβαση στα πετρέλαια του Καντάφι.
Ο Μοαμάρ αλ Καντάφι, κατάγεται από οικογένεια Βεδουίνων νομάδων. Eίναι πατέρας 8 παιδιών, με μεγαλύτερο γιο το Μουχαμάντ Καντάφι, ο οποίος είναι επικεφαλής σήμερα της Ολυμπιακής Επιτροπής της Λιβύης.
To χουντικό καθεστώς των Συνταγματαρχών, μάλιστα, είχε αποστείλει μεσούσης της δικτατορίας στην Τρίπολη της Λιβύης τον γνωστό ακροδεξιό δικηγόρο Κωνσταντίνο Πλεύρη, αρχηγό της νεοφασιστικής οργάνωσης "4η Αυγούστου" και σύμβουλο ενός από τους πρωταγωνιστές της Χούντας, του συνταγματάρχη Λαδά, προκειμένου να συσφίξει τους δεσμούς των δύο καθεστώτων.
 |
| Ο θεωρητικός του νεοφασισμού στην Ελλάδα, Κων. Πλεύρης, απεσταλμένος της χούντας, συνομιλεί με τον Καντάφι στη Λιβύη |
Ο Πλεύρης θα επιστρέψει στην Αθήνα ενθουσιασμένος από το ραντεβου του με τον Κανταφι (απο τον οποιο θα φιλοξενηθεί άπειρες φορες στη συνέχεια) και θα πιέσει Λαδά και Παπαδόπουλο να ακολουθήσουν κάποιες μεθόδους που εφάρμοζε το νέο καθεστώς στη Λιβύη. Αποτέλεσμα εκείνων των επαφών, ήταν και οι ελληνικές επενδύσεις που έγιναν στη Λιβύη από επιχειρηματίες, μετά από παρότρυνση του χουντικού καθεστώτος, που υπολόγιζε ότι σε αντάλλαγμα θα είχε καλύτερη πρόσβαση στα πετρέλαια του Καντάφι.
Ο Μοαμάρ αλ Καντάφι, κατάγεται από οικογένεια Βεδουίνων νομάδων. Eίναι πατέρας 8 παιδιών, με μεγαλύτερο γιο το Μουχαμάντ Καντάφι, ο οποίος είναι επικεφαλής σήμερα της Ολυμπιακής Επιτροπής της Λιβύης.
Γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου του 1942. Το 1961 διώχθηκε από τη Sebha εξαιτίας της δράσης του ως ακτιβιστής. Σπούδασε Νομικά και στη συνέχεια ακολούθησε στρατιωτική καριέρα στη Βεγγάζη. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1969, μια μικρή ομάδα από αξιωματικούς του στρατού υπό την ηγεσία του Καντάφι έκανε πραξικόπημα και ανέτρεψε το βασιλιά Ίντρις, ενώ ο τελευταίος παραθέριζε στην Ελλάδα (στα Καμένα Βούρλα) για λόγους υγείας. Βασιλιάς ανακηρύχθηκε ο ανιψιός του και διάδοχος του θρόνου, Sayyid Hasan ar-Rida al-Mahdi as-Sanussi.Γνωστός για τη σκληρότητά του και τη σιδηρά πυγμή με την οποία κυβερνά τα τελευταία 42 χρόνια τη Λιβύη, ο Μουαμάρ Καντάφι, ο ντε φάκτο ηγέτης της χώρας, βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο σοβαρή κινητοποίηση του λαού εναντίον του. Γεννημένος το 1942 στη Σύρτη ο Λίβυος, παναραβιστής, νομικός και στρατιωτικός, μετά το πραξικόπημα του 1969, με το οποίο ανέτρεψε τον βασιλιά Ιντρις, εφάρμοσε τον λεγόμενο «Ισλαμικό Σοσιαλισμό», όπως τον περιέγραψε στο «Πράσινο Βιβλίο» του, και έκτοτε επιδόθηκε στην άσκηση εξουσίας.
Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα
Ο Βεδουίνος συνταγματάρχης όλα αυτά τα χρόνια θεωρείται αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, αλλάζοντας συνεχώς στάση για θέματα διεθνούς ενδιαφέροντος. Ο «τρελός σκύλος της Μέσης Ανατολής», όπως αποκαλούσε τον Καντάφι ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν, είχε εναντιωθεί στην ειρηνευτική συμφωνία της Αιγύπτου με το Ισραήλ και υποστήριζε ένοπλες πολιτικές οργανώσεις, με αποτέλεσμα η Δύση να εντάξει τη Λιβύη στα κράτη που υποθάλπουν την τρομοκρατία. Από το 1969 μέχρι περίπου τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο Καντάφι θεωρούνταν από τη Δύση ως ένας από τους βασικότερους χρηματοδότες της διεθνούς τρομοκρατίας.
Η διαφορά του με τους άλλους άραβες ηγέτες
Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στους ηγέτες του αραβικού κόσμου και στον βεδουίνο δικτάτορα. Στη Λιβύη δεν υπάρχουν προκλητικές ανισότητες. Δεν υπάρχουν οι ζάπλουτοι ούτε οι πένητες του αραβικού σύμπαντος. Ο Καντάφι δεν έχει χρυσά πόμολα- δεν έχει καν πόμολα. Προβάλλει εαυτόν ως νομάδα και όταν το απαιτεί η περίσταση παριστάνει τον επαναστάτη. Αν λοιπόν ήταν αναμενόμενο το ντόμινο της εξέγερσης, ήταν εξίσου αναμενόμενο ότι ο εκκεντρικός ηγέτης θα αντιδρούσε με τον δικό του προσωπικό τρόπο: οργάνωσε διαδηλώσεις υπέρ του. Απάντησε με αυτόν τον τρόπο σε κάποιες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που έγιναν με αφορμή τη σύλληψη ακτιβιστή δικηγόρου. 
Αν κάτι διαφοροποιεί τις εξελίξεις στη Λιβύη σε σχέση με την εξέγερση στην Αίγυπτο δεν είναι η υποτιθέμενη λατρεία του λαού για τον κυβερνήτη της.
Πρόκειται για μια μικρή χώρα, με 6 εκατομμύρια κατοίκους, διασκορπισμένους στα κατοικήσιμα εδάφη. Δεν υπάρχουν τα πολυπληθή αστικά κέντρα που θα επέτρεπαν εντυπωσιακές συγκεντρώσεις. Η Βεγγάζη των 600.000 ανθρώπων δεν είναι Κάιρο των 6.000.000. Επιπλέον στη Λιβύη δεν είναι τόσο διαδεδομένη η χρήση των νέων πηγών πληροφόρησης. Από το Facebook ορίστηκε η 17η Φεβρουαρίου ως «ημέρα οργής» για να βγει ο κόσμος στους δρόμους. Η ιστοσελίδα την παραμονή των διαδηλώσεων είχε λιγότερους από 10.000 «φίλους». Μπορεί λοιπόν να αναμένει κανείς τη διατήρηση της παρούσας κατάστασης; Ο Καντάφι ονομάζει το πολίτευμά του «άμεση δημοκρατία» και το περιγράφει μέσα από ένα σχήμα ομόκεντρων κύκλων.
Ο Αντονι Γκίντενς, ο θεωρητικός της σοσιαλδημοκρατίας, είχε επισκεφθεί τον ηγέτη σε ένα εξόχως εξωτικό σκηνικό: όαση, καμήλες και μια τέντα στην άμμο. Περιέγραφε: «Κάποια στιγμή διακόπτει τη συζήτηση και μου δείχνει το σχεδιάγραμμα που δεσπόζει στην τέντα του. Πρόκειται για μια σειρά ομόκεντρων κύκλων που επικοινωνούν μεταξύ τους. O εξωτερικός κύκλος εκπροσωπεί τις λαϊκές συνελεύσεις βάσης, όπου όλοι μπορούν να μιλήσουν. Οι αποφάσεις τους κοινοποιούνται στους εσωτερικούς κύκλους για να φτάσουν μετά από διαδοχικές φάσεις στη γενική λαϊκή επιτροπή, η οποία αναλαμβάνει να τις υλοποιήσει. Θεωρητικά η Λιβύη είναι μια αυτοδιοικούμενη κοινωνία χωρίς κράτος».
Ο Μοαμάρ Καντάφι είναι ο μοναδικός αρχηγός κράτους που παραδέχθηκε την εμπλοκή του σε τρομοκρατική επίθεση. Το 2003 ανέλαβε να αποζημιώσει συγγενείς 270 θυμάτων από την έκρηξη βόμβας σε αεροπλάνο επάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας με το δικαιολογητικό ότι στα εδάφη του εκπαιδεύονταν διάφοροι παράνομοι ένοπλοι. Αφού λοιπόν πέρασε το ήμισυ της «θητείας» του ως επικίνδυνος, αποφάσισε να γίνει ο γραφικός μεταξύ των αρχηγών κρατών. Στήνει αντίσκηνο όπου ταξιδεύει, ζητεί να του γεμίσουν αμφιθέατρα με γυναίκες για να τις προσηλυτίσει στο Ισλάμ και επιχειρεί να τραβήξει τα βλέμματα με το ντύσιμο (φορώντας το πράσινο της σημαίας του ή καρφιτσώνοντας μια φωτογραφία στο πέτο). Τα ίδια νάζια και τις ίδιες ακρότητες μπορεί να κάνει και ο διάδοχός του ή όποιος εκλεγεί τέλος πάντων- όταν εκλεγεί. Ο λόγος; Στη Λιβύη δεν εμπορεύονται καρότα. Με τόσο πολύ και τόσο καθαρό πετρέλαιο όλες οι εκκεντρικότητες γίνονται δεκτές.
Πρόκειται για μια μικρή χώρα, με 6 εκατομμύρια κατοίκους, διασκορπισμένους στα κατοικήσιμα εδάφη. Δεν υπάρχουν τα πολυπληθή αστικά κέντρα που θα επέτρεπαν εντυπωσιακές συγκεντρώσεις. Η Βεγγάζη των 600.000 ανθρώπων δεν είναι Κάιρο των 6.000.000. Επιπλέον στη Λιβύη δεν είναι τόσο διαδεδομένη η χρήση των νέων πηγών πληροφόρησης. Από το Facebook ορίστηκε η 17η Φεβρουαρίου ως «ημέρα οργής» για να βγει ο κόσμος στους δρόμους. Η ιστοσελίδα την παραμονή των διαδηλώσεων είχε λιγότερους από 10.000 «φίλους». Μπορεί λοιπόν να αναμένει κανείς τη διατήρηση της παρούσας κατάστασης; Ο Καντάφι ονομάζει το πολίτευμά του «άμεση δημοκρατία» και το περιγράφει μέσα από ένα σχήμα ομόκεντρων κύκλων.
Ο Αντονι Γκίντενς, ο θεωρητικός της σοσιαλδημοκρατίας, είχε επισκεφθεί τον ηγέτη σε ένα εξόχως εξωτικό σκηνικό: όαση, καμήλες και μια τέντα στην άμμο. Περιέγραφε: «Κάποια στιγμή διακόπτει τη συζήτηση και μου δείχνει το σχεδιάγραμμα που δεσπόζει στην τέντα του. Πρόκειται για μια σειρά ομόκεντρων κύκλων που επικοινωνούν μεταξύ τους. O εξωτερικός κύκλος εκπροσωπεί τις λαϊκές συνελεύσεις βάσης, όπου όλοι μπορούν να μιλήσουν. Οι αποφάσεις τους κοινοποιούνται στους εσωτερικούς κύκλους για να φτάσουν μετά από διαδοχικές φάσεις στη γενική λαϊκή επιτροπή, η οποία αναλαμβάνει να τις υλοποιήσει. Θεωρητικά η Λιβύη είναι μια αυτοδιοικούμενη κοινωνία χωρίς κράτος».
Ο Μοαμάρ Καντάφι είναι ο μοναδικός αρχηγός κράτους που παραδέχθηκε την εμπλοκή του σε τρομοκρατική επίθεση. Το 2003 ανέλαβε να αποζημιώσει συγγενείς 270 θυμάτων από την έκρηξη βόμβας σε αεροπλάνο επάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας με το δικαιολογητικό ότι στα εδάφη του εκπαιδεύονταν διάφοροι παράνομοι ένοπλοι. Αφού λοιπόν πέρασε το ήμισυ της «θητείας» του ως επικίνδυνος, αποφάσισε να γίνει ο γραφικός μεταξύ των αρχηγών κρατών. Στήνει αντίσκηνο όπου ταξιδεύει, ζητεί να του γεμίσουν αμφιθέατρα με γυναίκες για να τις προσηλυτίσει στο Ισλάμ και επιχειρεί να τραβήξει τα βλέμματα με το ντύσιμο (φορώντας το πράσινο της σημαίας του ή καρφιτσώνοντας μια φωτογραφία στο πέτο). Τα ίδια νάζια και τις ίδιες ακρότητες μπορεί να κάνει και ο διάδοχός του ή όποιος εκλεγεί τέλος πάντων- όταν εκλεγεί. Ο λόγος; Στη Λιβύη δεν εμπορεύονται καρότα. Με τόσο πολύ και τόσο καθαρό πετρέλαιο όλες οι εκκεντρικότητες γίνονται δεκτές.
Το «Πράσινο Βιβλίο»
Η πολιτική φιλοσοφία του Καντάφι περιλαμβάνεται στο «Πράσινο Βιβλίο», το οποίο εκδόθηκε το 1976. Οπαδός της παναραβικής ιδέας, οι σχέσεις του με τη Δύση εντάθηκαν τις δεκαετίες του ' 70 και του ' 80. Στις 15 Απριλίου 1986, ο Πρόεδρος Ρήγκαν επιτέθηκε κατά της Λιβύης στην επιχείρηση «El Dorado Canyon», με αποτέλεσμα το θάνατο 60 ανθρώπων. Η επίθεση έγινε με αφορμή, όπως δηλώθηκε τότε, τις καταγγελίες περί εμπλοκής της Λιβύης στη βομβιστική επίθεση σε αμερικανική ντισκοτέκ του Βερολίνου, στην οποία βρήκαν το θάνατο και Αμερικανοί. Λίγο μετά, η Βρετανία κατηγόρησε το καθεστώς του Καντάφι για την τραγωδία στο Λόκερμπι της Σκωτίας, όταν ανατινάχθηκε η πτήση 103 αεροσκάφους της Pan Am με απολογισμό 270 νεκρούς. Το περίεργο όμως της επίθεσης ήταν ότι πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά την αυθαίρετη (;) απόφαση της Λιβύης να κλείσει τον Κόλπο της Σύρτης, σε νοητή ευθεία, και να θεωρήσει όλο το θαλάσσιο χώρο αυτής «χωρικά ύδατα». Αμέσως μετά την αεροπορική κυρίως επίθεση η Λιβύη παραιτήθηκε της προγενέστερης απόφασής της.
Τον Οκτώβριο του 1993, ψήγματα του λιβυκού στρατού επεχείρησαν να δολοφονήσουν τον Καντάφι, χωρίς αποτέλεσμα. Το 1994 η χώρα αποχώρησε από το Τσαντ.
Το 1999, έπειτα από πιέσεις του ΟΗΕ, η Λιβύη παρέδωσε στη δικαιοσύνη τους 2 υπόπτους για την τραγωδία στο Λόκερμπι και το 2003 η ίδια η χώρα ανέλαβε επίσημα την ευθύνη αλλά και την αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων, επειδή η χώρα διατηρούσε πολλά στρατόπεδα εκπαίδευσης τρομοκρατικών αραβικών ομάδων. Σταδιακά, αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις της χώρας με τη Δύση. Το Μάρτιο του 2004, ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ επισκέφτηκε επίσημα την Τρίπολη. Στις 15 Μάη του 2006, το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, ανακοίνωσε την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Λιβύης. Επίσης ήρθησαν οι - σε ισχύ από το 1992- κυρώσεις (μποϋκοτάζ) που είχαν επιβληθεί κατά της Λιβύης.
Το Δεκέμβριο του 2007 ο Λίβυος ηγέτης επισκέφθηκε για πρώτη φορά επίσημα τη Γαλλία όμως στις 11 Δεκεμβρίου η επίσκεψή του στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση πυροδότησε αντιδράσεις.
Στη διάρκεια συνδιάσκεψης στη χώρα του, στις 10 Ιουνίου του 2008, ο Καντάφι τάχθηκε εναντίον της σχεδιαζόμενης Μεσογειακής Ένωσης.
Προεδρία της Αφρικανικής Ένωσης
Ο Καντάφι εξελέγη πρόεδρος της Αφρικανικής Ένωσης στις 2 Φεβρουαρίου του 2009. Σε δήλωσή του, κατά τη διάσκεψη κορυφής του διεθνούς οργανισμού στην Αιθιοπία, ο Καντάφι επανέλαβε ότι οι ανεξάρτητες χώρες της Αφρικής μπορούν να εργαστούν για να πετύχουν μια ένωση, που θα ονομαστεί Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής. Στις 29 Μαρτίου του 2009 χαρακτήρισε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ως "μια νέα μορφή διεθνούς τρομοκρατίας". Στις 31 Ιανουαρίου του 2010 τον διαδέχθηκε στην προεδρία της Αφρικανικής Ένωσης ο Μπίνγκου γουά Μουταρίκα.
Ένας νέος ρόλος, τον οποίο προσπάθησε το τελευταίο διάστημα να παίξει ο Καντάφι, ήταν εκείνος του μάλλον ακίνδυνου και διασκεδαστικού εκκεντρικού, ο οποίος περνάει την ώρα του παίζοντας με τις ευαισθησίες του δυτικού κόσμου.
 |
| Ο Καντάφι με τις παρθένες σωματοφυλακίνες του |
Έτσι λοιπόν, δεν είχε κανένα πρόβλημα ο αιώνιος συνταγματάρχης να δηλώνει ότι ο Σαίξπηρ ήταν Aραβας και στην πραγματικότητα τον έλεγαν Σέιχ Eσπίρ ή ότι οι Iνδιάνοι των HΠA προέρχονται από την Yεμένη. Aκόμη καλύτερα, να σπονσοράρει γερμανική ομάδα για να προβάλλει στις φανέλες της αποσπάσματα από το περίφημο «Πράσινο Bιβλιαράκι» με τις σκέψεις του! Xώρια το υπερθέαμα με τις «Δολοφόνους Παρθένες», τις θρυλικές σωματοφυλακίνες του δηλαδή, που τον συνοδεύουν παντού και πάντα.
Tις βλέπουν οι Eυρωπαίοι με τις ατσαλάκωτες στολές, αρματωμένες μέχρι τα δόντια, και δεν ξέρουν αν πρέπει να ερεθιστούν ή να τα κάνουν επάνω τους. Δεν προλαβαίνουν καν να τις μετρήσουν, οπότε σε άλλα ρεπορτάζ βγαίνουν 40 και σε άλλα 30 εν συνόλω.
Η εξέγερση
Η εξέγερση στη Λιβύη γίνεται γιατί ο λαός της χώρας, είναι αγανακτισμένος από την απάνθρωπη καταπίεση ενός πρώην επαναστάτη που υπέταξε ιδέες, λαό, χώρα, επανάσταση, συντρόφους, στην εξυπηρέτηση της αυτάρεσκης μεγαλομανίας του.
Η εξέγερση στη Λιβύη γίνεται γιατί ο λαός της χώρας, είναι αγανακτισμένος από την απάνθρωπη καταπίεση ενός πρώην επαναστάτη που υπέταξε ιδέες, λαό, χώρα, επανάσταση, συντρόφους, στην εξυπηρέτηση της αυτάρεσκης μεγαλομανίας του.
Οι εξεγερμένοι της Λιβύης προέρχονται από διαφορετικές πολιτικοκοινωνικές τάξεις και ιδεολογικές σηματοδοτήσεις. Στους δρόμους διασταυρώνονται με πάθος, πολεμούν και κραυγάζουν: νεωτερικοί φιλελεύθεροι σπουδαγμένοι στην εσπερία, παιδιά του twitter, του facebook και της παγκοσμιοποίησης, νέοι με σύγχρονη δυτικής απόχρωσης άποψη για την κοινωνία, γόνοι παλιών ευνοημένων της βασιλικής νομενκλατούρας του βασιλιά Ιντρίς, που νοσταλγικά ξέθαψαν από τα σεντούκια τις παλιές σημαίες της βασιλικής Λιβύης (το είδαμε στα πλάνα), θεοσεβούμενοι θρησκόληπτοι, ζηλωτές των μουλάδων, στρατευμένοι της μουσουλμανικής αδελφότητας, και, ίσως, σκληροπυρηνικοί στρατευμένοι της Αλ Καιντα.
Πάμπτωχη στη δεκαετία του '50, η Λιβύη είναι σήμερα η πλουσιότερη χώρα της Αφρικής. Χάρη στο πετρέλαιο, παιδεία, στέγη και υγεία προσφέρονται σχεδόν δωρεάν σε όλους. Οι Λίβυοι είναι μορφωμένοι. Η θέση των γυναικών είναι ζηλευτή, τόσο νομοθετικά όσο και στην πράξη, και η πολυγαμία απαγορεύεται. Η πρόσβαση στο ίντερνετ είναι περιορισμένη (…) Εχει αλλάξει επίσης η πρόσβαση στην πληροφορία: το Αλ Τζαζίρα, τα κινητά τηλέφωνα, τα κοινωνικά δίκτυα αποτελούν τα στοιχεία μιας ηλεκτρονικής επανάστασης που πραγματοποιείται στη Λιβύη. Μεγάλη αλλαγή τέλος αποτελεί και το δημογραφικό: οι νέοι σε ηλικία και αστοί ξεπερνούν το 80% του πληθυσμού»…
Θεωρείται δεδομένο: Η άνοιξη της εξέγερσης, ακόμη και αν προς το παρόν κατασβεσθεί, λόγω της σφοδρότητας της φονικής επίθεσης των πραιτόρων του Καντάφι, μπήκε πλέον οριστικά στην ιστορική ατζέντα των νέων της Λιβύης. Εχει προοπτική. Ωστόσο, παρά τους ρομαντισμούς όσων την τελευταία εβδομάδα ανακάλυψαν τον «τρελό σκύλο», όσων, μακριά νυχτωμένοι και άσχετοι, αρθρογραφούν από καθέδρας για το πάθος των νέων της Λιβύης «για ελευθερία», υπάρχουν και τα αρπακτικά που ακονίζου ν τα νύχια τους!
Θεωρείται δεδομένο: Η άνοιξη της εξέγερσης, ακόμη και αν προς το παρόν κατασβεσθεί, λόγω της σφοδρότητας της φονικής επίθεσης των πραιτόρων του Καντάφι, μπήκε πλέον οριστικά στην ιστορική ατζέντα των νέων της Λιβύης. Εχει προοπτική. Ωστόσο, παρά τους ρομαντισμούς όσων την τελευταία εβδομάδα ανακάλυψαν τον «τρελό σκύλο», όσων, μακριά νυχτωμένοι και άσχετοι, αρθρογραφούν από καθέδρας για το πάθος των νέων της Λιβύης «για ελευθερία», υπάρχουν και τα αρπακτικά που ακονίζου ν τα νύχια τους!
H ζωή του όλη
Για να μη χάνουμε όλο τον χρόνο μας με ανασκοπήσεις, ορίστε ένα μίνι βιογραφικό του Mουαμάρ Kαντάρι σε ολίγες κρίσιμες χρονολογίες:
Για να μη χάνουμε όλο τον χρόνο μας με ανασκοπήσεις, ορίστε ένα μίνι βιογραφικό του Mουαμάρ Kαντάρι σε ολίγες κρίσιμες χρονολογίες:
1942: Bλέπει το φως της ημέρας στην έρημο κοντά στη Σύρτη, ων γόνος αγροτικής οικογένειας.
1965: Oλοκληρώνει τις σπουδές του στη Στρατιωτική Aκαδημία και μεταβαίνει στη Bρετανία για μετεκπαίδευση.
1969: Hγείται πραξικοπήματος που ανατρέπει τον βασιλέα Iντρίς, o οποίος εκείνες τις ημέρες έκανε διακοπές στα Καμένα Βούρλα.
1972: Γεννιέται η «Oμοσπονδία των Aραβικών Δημοκρατιών» με τη Λιβύη, την Aίγυπτο και τη Συρία ως μέλη. Tο σχήμα αποτυγχάνει παταγωδώς.
1973: Eγκαινιάζει την «πολιτιστική επανάσταση» της Λιβύης και τη συγκρότηση των λαϊκών επιτροπών.
1974: Kατ’ αρχάς, συμφωνία για ένωση της Λιβύης με την Tυνησία. Tο σχήμα αποτυγχάνει παταγωδώς.
1977: Kαταργεί το δημοκρατικό καθεστώς της Λιβύης, εγκαινιάζοντας τις λαϊκές επιτροπές και την επαναστατική Tζαμαχιρία.
1985: Συναντάται με τον Φρανσουά Mιτεράν στην Eλούντα, κατόπιν πρωτοβουλίας του Aνδρέα Παπανδρέου. Aκολουθεί συμφωνία για παύση των εχθροπραξιών στο Tσαντ.
1986: Bομβιστική ενέργεια σε ντίσκο του Bερολίνου με θύματα τρεις Aμερικανούς στρατιώτες. Oι HΠA βομβαρδίζουν την Tρίπολη και τη Bεγγάζη, με αποτέλεσμα να χάσουν τις ζωές τους 60 άνθρωποι.
1988: Bομβιστική ενέργεια σε αεροσκάφος της Pan AM, πτήση 103. H βόμβα εκρήγνυται πάνω από το Λόκερμπι της Σκοτίας με θύματα 270 ανθρώπους.
1992: Kυρώσεις του OHE στη Λιβύη, που αρνείται να παραδώσει τους υπόπτους για τη βομβιστική ενέργεια στο αεροσκάφος της Pan AM.
1999: Παραδίδονται οι ύποπτοι της Pan AM, αίρονται οι κυρώσεις του OHE.
2001: O Kαντάφι καταδικάζει την Aλ-Kάιντα και την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους.
2002: Aγοράζει ποσοστό 7,5 % της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Γιουβέντους, έναντι 21.000.000 δολαρίων.
2003: H Λιβύη αναλαμβάνει την ευθύνη για το Λόκερμπι, αποκηρύσσει τα όπλα μαζικής καταστροφής.
2004: O Tόνι Mπλερ επισκέπτεται τη Λιβύη. Yπογράφει διακρατικές συμφωνίες.
2007: O Nικολά Σαρκοζί επισκέπτεται τη Λιβύη. Yπογράφει διακρατικές συμφωνίες.
2008: O Kαντάφι απονέμει στον εαυτό του τον τίτλο του Bασιλέα των Bασιλέων της Aφρικής. H υπουργός Kοντολίζα Pάις επισκέπτεται τη Λιβύη.
2009: H Iταλία αναλαμβάνει να πληρώσει στη Λιβύη 5.000.000.000 δολάρια, ως αποζημίωση για την πολύχρονη κατοχή της χώρας. H Λιβύη αναλαμβάνει να καταπολεμήσει τη λαθρομετανάστευση και να διευκολύνει τις ιταλικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στα εδάφη της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου