Σκάψαμε το λάκκο μόνοι μας

Όταν ένας λαός έχει ανάγκη από δυνάστες, τους βρίσκει και χωρίς βασιλιάδες ή συνταγματάρχες. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι επί 37 χρόνια δημοκρατίας - των οποίων 31 υπό συνθήκες πλήρους μέλους της  Ευρωπαϊκής Ένωσης - αντί να φροντίσουμε να εδραιώσουμε τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία και την ευημερία στη χώρα μας, κάναμε σχεδόν το παν για να περιέλθουμε ξανά στην υποτέλεια, της οποίας ντόπιοι κυβερνήτες αναλαμβάνουν, για άλλη μια φορά, την κατευθυνόμενη διαχείριση.

Η αρετή και τόλμη που θέλει η ελευθερία δεν περίσσεψαν αυτά τα χρόνια. Ούτε η απαιτούμενη ωριμότητα για την αξιοποίηση μιας, επί τέλους, μακράς περιόδου ομαλότητας και δημοκρατίας, που συνέπιπτε και μ' ένα πνεύμα αλληλεγγύης και σύγκλισης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντίθετα, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να ξεθωριάσουν οι ιστορικές μνήμες και να αναδυθούν οι ίδιες αδυναμίες που ευθύνονταν για προηγούμενα δεινά.

Το μακροχρόνια καθηλωμένο εγώ μας, με την πρώτη αναλαμπή ελευθερίας, μας ωθεί σε ανυπόμονες κινήσεις ατομισμού και απληστίας. Το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις διαγκωνισμού, για απολαβές ή αξιώματα, από τα οποία ο καθένας διεκδικεί τα μέγιστα, χωρίς ευαισθησίες αξιοκρατίας ή δικαίου. Καθώς τέτοιες τάσεις δεν ευδοκιμούν σε συνθήκες διαφάνειας και ελεύθερου διαλόγου, δεν είναι τυχαία η λογοκρισία και το έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζουν, εν καιρώ κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, τον δημόσιο βίο μας.

Τα ίδια γνωρίσματα μας χαρακτήριζαν και μετά την κατοχή, με τη διαφορά ότι τότε, ευνοούμενα από τη διεθνή αστάθεια και τον πόλεμο επιρροών, εκδηλώθηκαν εξ αρχής αχαλίνωτα κι οδήγησαν αρχικά στον εμφύλιο και μετά σε μια περίοδο έντονης εξάρτησης, με αποκορύφωμα την απριλιανή δικτατορία. Κανένας από τους ηγέτες των παρατάξεων της περιόδου εκείνης δεν δικαιούται να επαίρεται για τις ιδέες ή τα κατορθώματά του. Την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθούσε να αναδομηθεί από τις στάχτες και να ανασυνταχθεί, αυτοί δεν είχαν τη διορατικότητα να αρθούν από την εσωστρέφεια, τα πάθη και τη μυωπική αρχομανία και να συνθηκολογήσουν για το συμφέρον της χώρας. Και όχι μόνο: ορμώμενοι από δήθεν ιδεολογικά κίνητρα, κατέληξαν να υποκύψουν στις λίρες των Άγγλων, που, μυημένοι στο διαίρει και βασίλευε, τις μοίραζαν άλλοτε στους μεν και άλλοτε στους δε, για να παρατείνουν την αλληλοεξόντωση και να καταστήσουν πιο ευχερή την ανάμειξή τους και την κηδεμονία.

Αν δυσκολεύεται να δει κανείς ομοιότητες με τη μεταδικτατορική περίοδο, δεν έχει παρά να αναρωτηθεί πως από το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" ή το "έξω τα μονοπώλια", περάσαμε στη φάση των πιο ένθερμων ευρωπαϊστών, για να καταλήξουμε να εξαγοραστούμε, διακομματικά, από τους θιασώτες του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ από τα μονοπώλια, είτε για να χρηματοδοτήσουμε προεκλογικούς αγώνες, είτε για να αποκτήσουμε ακίνητα.

 Τα τελευταία χρόνια δεν επενδύσαμε σε συλλογικούς στόχους ανάπτυξης, δημοκρατίας και πολιτισμού. Αντίθετα, για άλλη μια φορά, ο ανεύθυνος ατομισμός και παραγοντισμός μας οδήγησε στη χρεωκοπία, οικονομική, θεσμική και αξιακή. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να χάσει ένας λαός τη συνοχή και ταυτότητά του και να βρεθεί ανοχύρωτος στις όποιες επιβουλές, όταν το εκκρεμές των διεθνών εξελίξεων, αφού διαγράψει μια ευνοϊκή τροχιά, που πέρασε ανεκμετάλλευτη, αρχίζει να πορεύεται αντίστροφα.

(Πηγή: goubertas.blogspot.com)