Παρακολουθώντας τις τελευταίες ημέρες τις αντιδράσεις της Ιαπωνικής κυβέρνησης αλλά και της εταιρείας στην οποία ανήκει το πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα, τον πιάνει κατάθλιψη, για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται ένα κολοσσιαίο για ολόκληρη την ανθρωπότητα ζήτημα, την πρόληψη δηλαδή μιας πυρηνικής καταστροφής. Που θα πλήξει όχι μόνο την Ιαπωνία και τις γύρω χώρες, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη μας.
Είναι χαρακτηριστικές οι επισημάνσεις του καθηγητή Πυρηνικής Φυσικής και Στοιχειωδών Σωματιδίων του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θανάση Γεράνιου, που αποσβολωμένος κι αυτός, όπως όλοι μας, παρατηρεί:
«Δεν είναι καλά τα πράγματα. Υπάρχουν πολλά γεγονότα τα οποία μεταξύ τους δείχνουν μια αστάθεια. Από τη στιγμή που μια τέτοια τεχνολογικά προηγμένη χώρα κατέφυγε στη ρίψη νερού πάνω στον πυρηνικό αντιδραστήρα, λες και πρόκειται για κατάσβεση πυρκαγιάς σε ένα δάσος, καταλαβαίνει κανείς πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα. Μάλιστα, αναγκάστηκαν τώρα να το διακόψουν, γιατί από ψηλά το νερό διαλύεται, σκορπίζεται, από πιο χαμηλά ακτινοβολίζεται επικίνδυνα ο πιλότος και επομένως δεν υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα. Το θέμα είναι, πού καταφεύγει μια τέτοια προηγμένη τεχνολογικά χώρα που έχει κατασκευάσει βιομηχανίες, οι οποίες κατασκευάζουν πυρηνικούς αντιδραστήρες. Βέβαια, με αυτό καταρρίπτεται ο μύθος που έλεγε ότι τότε με το Τσέρνομπιλ έφταιγαν οι ανατολικού τύπου αντιδραστήρες και τώρα έχουμε τους δυτικού τύπου αντιδραστήρες».
Και όταν ρωτήθηκε για το κατά πόσο πρέπει οι πυρηνικοί αντιδραστήρες να ανήκουν και να ελέγχονται από ιδιωτικά μονοπώλια, ο κ. Γεράνιος επισημαίνει:
«Ακριβώς εδώ βρίσκεται η άποψη που λέει ότι για να λειτουργήσει ένας πυρηνικός αντιδραστήρας, πρέπει να αποφέρει κέρδη. Πώς θα γίνει αυτό; Θα γίνει σε βάρος του συστήματος ασφάλειας, σε βάρος των φίλτρων, που πρέπει να φιλτράρουν τον ραδιενεργό αέρα πριν βγει στην ατμόσφαιρα, με τις συνθήκες λειτουργίας και βέβαια, αυτό που λέμε στις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, πώς θα συμπεριφερθεί. Αυτό όμως είναι ένα κόστος που μαζί με αυτό πρέπει να προσθέσουμε επιπλέον και το κόστος μόνιμης και ασφαλούς διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων. Επίσης, το κόστος καταστροφής του γερασμένου πυρηνικού σταθμού και της μετατροπής του σε πυρηνικό απόβλητο το οποίο φτάνει το 30% του κόστους ενός καινούριου πυρηνικού αντιδραστήρα συνθέτουν ότι ή θα κρύψεις την αλήθεια ή θα πρέπει να σταματήσεις να εκμεταλλεύεσαι και να λειτουργείς αυτούς τους πυρηνικούς αντιδραστήρες».
Όλα λοιπόν στο βωμό του κέρδους. Ακόμη και η ζωή και η ασφάλεια ολόκληρου του πλανήτη μας. Δεν είναι κατάντια αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου