Γιατί δεσμεύει την Ελλάδα του αύριο;

Γράφει ο Φίλιππος Σαρρής

Τα συμπεράσματα των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ζώνης του ευρώ, καθιερώνουν, για πρώτη φορά στην ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της νομισματικής ένωσης, την Ευρώπη των δύο ή πολλών ταχυτήτων, κάτι που βρίσκεται σε αντίθεση με την αρχή της ισότητας, της αλληλεγγύης και της συνοχής μεταξύ των χωρών-μελών, θεμελιώδεις αρχές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η ευθύνη γι΄ αυτό βαρύνει την Ελλάδα και τις διαχρονικές ευθύνες των διαδοχικών κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης. Ξεχωριστή όμως ευθύνη, βαρύνει τη σημερινή Κυβέρνηση. Όχι τόσο για την υπογραφή του μνημονίου, που αποδεικνύεται ατελέσφορο και καταστρεπτικό για τον κοινωνικό ιστό της χώρας, όσο για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται την όλη αυτή διαδικασία.

Προσφεύγοντας, πριν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και στη συνέχεια ακολουθώντας μια τακτική «διαπόμπευσης» της Ελλάδας, στην Ευρώπη και στον κόσμο, οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση, για πρώτη φορά στην ιστορία της, στον διαχωρισμό των κρατών-μελών σε «φερέγγυα» και «αφερέγγυα», από την πρόσφατη άτυπη Σύνοδο Κορυφής του Eurogroup.

Παράλληλα,  οι δεσμεύσεις του μνημονίου, που ισχύουν μόνο για την Ελλάδα, οδήγησαν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να εμπλέξει επίσημα το ΔΝΤ, ως «εταίρο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δίνοντας ουσιαστικά στην οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης, που περνάει μέσα από το Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), λόγο και ρόλο σε ένα διεθνή Οργανισμό, ο οποίος από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα ήταν το alter ego των Η.Π.Α. και των ατλαντικών συμμάχων σε θέματα, που αφορούν τη διεθνή νομισματική σταθερότητα με την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου ως νομίσματος αναφοράς.

Αυτά είναι πρωτοφανή πράγματα. Ούτε στο όνειρό μας δεν μπορούσαμε να το είχαμε φαντασθεί.

Οι χώρες της ευρωζώνης, «φερέγγυες» και «αφερέγγυες», αναλαμβάνουν να επιτύχουν: την προώθηση της ανταγωνιστικότητας και της απασχόλησης, την περαιτέρω συμβολή στη διατηρησιμότητα των δημοσίων οικονομικών, την ενίσχυση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.

Πώς επιτυγχάνονται οι στόχοι αυτοί;

Με την επανεξέταση του τρόπου καθορισμού των μισθών, στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, το άνοιγμα των προστατευομένων κλάδων, τη βελτίωση των εκπαιδευτικών συστημάτων και του επιχειρηματικού περιβάλλοντος.

Επίσης, με φορολογικές μεταρρυθμίσεις, ρυθμίσεις που αφορούν τις συντάξεις, την υγειονομική περίθαλψη και τις κοινωνικές παροχές και βέβαια, την αύξηση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση και τον περιορισμό της πρόωρης συνταξιοδότησης.

Τι είναι όλα αυτά, εάν δεν είναι νέα μέτρα; Νέα πίεση της κοινωνίας προς τα κάτω.

Σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική πειθαρχία, προβλέπεται η ευχέρεια επιλογής νόμου πλαισίου, ή συνταγματικής διάταξης για «φρένο στο χρέος». Ο  κ. Παπανδρέου, έχει ήδη δεσμευθεί ότι στη χώρα μας θα ισχύσει συνταγματική ρύθμιση. Δηλαδή, δεσμεύει σήμερα τις κυβερνήσεις και την Ελλάδα του αύριο, για κάτι που ουσιαστικά, δεν έχει ούτε την προβλεπόμενη πλειοψηφία στη Βουλή, ούτε και τη δυνατότητα να το πράξει.

Προβλέπεται ακόμα, η εξυγίανση των τραπεζών (μακροδημοσιονομική σταθερότητα και μακροοικονομικές εξελίξεις), και συντονισμός της φορολογικής πολιτικής, με τη δέσμευση τα κράτη-μέλη της ΟΝΕ να υποβάλλουν, προς έγκριση, τις πολιτικές τους  στο Eurogroup.

Ειδικότερα για τις «αφερέγγυες» χώρες, δηλαδή βασικά την Ελλάδα, καλούνται να διαπραγματευτούν το σχέδιο αναδιάρθρωσης, όχι με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά όπως αναφέρει το κείμενο των συμπερασμάτων «σύμφωνα με τις πρακτικές του ΔΝΤ»!

Δηλαδή, η αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους της Ελλάδας φεύγει ουσιαστικά από τα χέρια της Ευρώπης, και πηγαίνει στα χέρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αυτό σημαίνει Ενωμένη και Αλληλέγγυα Ευρώπη;

Σε ό,τι αφορά την ακίνητη περιουσία. Η Ελλάδα, καλείται «να ολοκληρώσει πλήρως και ταχέως το πρόγραμμα αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, ύψους 50 δις. ευρώ». Η λέξη «αξιοποίηση» στην ελληνική μετάφραση γίνεται από την αγγλική «privatization and real estatedevelopment program», κατά το αγγλικό κείμενο, που αποτελούσε τη βάση συζήτησης, μαζί με το γαλλικό και το γερμανικό κείμενο, που επίσης αναφέρονται σε «ιδιωτικοποίηση».

Ποιος φορέας θα προβεί στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, ύψους 50 δις. ευρώ, που πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα… σε μερικές εβδομάδες;

Είναι τελείως διαφορετική υπόθεση, η αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας για τη δημιουργία δημοσίων εσόδων, ξένων άμεσων επενδύσεων, απασχόλησης και συνολικά ανάπτυξης. Η πολιτική αυτή απαιτεί σχεδιασμό, οργάνωση και κυρίως, διαφάνεια στη διαχείρισή της.

(πηγή: Statesmen.gr)